کاربرد آپتامرها در بیوتکنولوژی

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 664

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

BIOTECH01_163

تاریخ نمایه سازی: 13 شهریور 1396

چکیده مقاله:

آپتامر ها توالی های کوتاهی از DNA یا RNA با طول 80-25 نوکلیوتید هستند که به طور اختصاصی و با تمایل بالا به مولکول هدف خود متصل می شوند. این مولکول ها از طریق فرایند SELEX از یک منبع بزرگ از توالی های الیگونوکلیوتیدی انتخاب می شوند. آپتامر ها دارای مزیت هایی نسبت به آنتی بادی ها هستند از جمله: 1- برخلاف آنتی بادی ها تولید آپتامر-ها در شرایط برون تنی و از طریق فرایند های شیمیایی است. 2- برخلاف آنتی بادی ها دامنه وسیعی از مولکول های هدف مثل پروتیین ها، پپتید ها، توکسین ها، آمینو اسید ها، داروها، یون-های فلزی و حتی سلول های کامل را شناسایی می کنند. 3- تغییرات شیمیایی (chemical modifications) در آپتامر ها راحت تر از آنتی بادی ها انجام می شود. 4- برخلاف آنتی بادی ها، دناتوراسیون در اثر افزایش دما در آپتامرها برگشت پذیر است. 5- به طور متراکم تری می توان آن ها را در سطح بیورسپتور در بیوسنسور ها تثبیت (immobilized) کرد که باعث افزایش حساسیت در شناسایی و اندازه گیری مولکول هدف می شود. 6- بسیاری از آپتامر ها با اتصال به مولکول هدف دچار تغییر کنفورماسیون می شوند که این ویژگی در برخی سیستم های بیوسنسوری به فرایند تولید سیگنال کمک می کند. آپتامر ها دو نوع مولکول هدف را شناسایی می کنند: 1- مولکول های کوچک (Small molecules): آپتامر از لحاظ سه بعدی طوری فولد (fold) می شود که در سطح آن شکاف هایی برای اتصال مولکول هدف کوچک ایجاد می شود. 2- مولکول های بزرگ مثل پروتیین ها: آپتامر طوری فولد می شود که در شکاف ها و شیار های سطحی مولکول هدف قرار می گیرند. به دلیل مزایایی که آپتامر ها نسبت به آنتی بادی ها دارند توجه روز افزونی به آنها در بیوتکنولوژی معطوف است. از این مولکول ها می توان در طراحی بیوسنسور ها، انتقال دارو (drug delivery)، به عنوان دارو برای مهار یک پروتیین یا آنزیم خاص و غیره استفاده کرد.

نویسندگان

یعقوب احمدیوسفی

ز دانشجوی دکتری تخصصی بیوتکنولوژی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان

مسعود سعیدی جم

دانشگاه علوم پزشکی همدان، گروه ژنتیک و پزشکی مولکولی