سپهر شعر و زیست

شکه شدن های فرهنگی گاه، نتایج نامنتظری به بار می آورد. در دوره ای شاید غافلگیری اساتید ادبیات از سوی متجددان پر رسانه، فرصت تامل کافی درباره ی اظهارات نادرست پیرامون ضعف های ادعایی شعر کلاسیک از آنان ستاند. در این مدت مطالب بی اساسی مطرح شدو بر اثر تکرار صحت آن مسلم پنداشته شد که از آن جمله ارتباط مثبت شعر مدرن در برابر ارتباط منفی شعر سنتی با زیست و نگریستزیستی انسان است. این نوشتار سعی می کند از ساده ترین تناقض ها و واقعیت گریزی های درج در این ادعا، رو نمایی کندد و تذکر دهد که شعر کلاسیک به عنوان یک پدیده ی فرهنگی واقعیت یافته، دارای زمینه های فرا واقعی نبوده و فقط در محدوده ی امکانات خدود میتوانسته است بازتاب دهنده ی جزییات زندگی مردمان زمان خود باشد و البته به طرزی نبوغ آمیز و سرشار این کار را انجام داده است.

کلیدواژه ها:

زندگی ، فرم ، سنت ، شعر ، بینامتنیت