جایگاه اصل برایت در نظام دادرسی ایران با تکیه بر رویه قضایی

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 500

فایل این مقاله در 10 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CPCONF02_359

تاریخ نمایه سازی: 13 شهریور 1396

چکیده مقاله:

مطابق ماده 194 قانون آیین دادرسی مدنی : دلیل عبارت است از امری که اصحاب دعوا برای اثبات دعوا و یا دفاع از دعوا به آن استناد می کنند. با این تعریف اصول عملیه مانند اصل برایت را می توان از قراین قانونی یعنی نوعی دلیل دانست که اصحاب دعوا مانند دیگر امارتقانونی می توانند به آنها استناد نمایید . با توجه به اینکه مستند حکم قاضی می توانند یک از اصول عملیه مانند اصل برایت باشد باید قایل به این امر شودکه اصولا استناد به اصول عملیه از وظایف قاضی دادگاه می باشد. اصل برایت در اصل 37 قانون اساسی جمهوری اسلامیایران ، ماده ی 1275 قانون مدنی ، ماده 197 قانون آیین دادرسی مدنی ، ماده ی 4 قانون آیین دادرسی کیفری مورد توجه قرار گرفته است بدین معنی که هر امری که توجه آن به شخص مستلزم نوعی زحمت یا زیان یا سلب آزادی یا ایجاد مضیقه باشد در صورتی که توجه آنبه شخص محل تردید باشد باید آن شخص را از آن موضوع مبری نمود زیرا بدون دلیل قاطع تحمیل زیان یا زحمت یا سلب آزادی و ایجاد مضیقه به اشخاص مجاز نمی باشد و این معنی اصل برایت است . مهم ترین مساله تحقیق حاضر بررسی این موضوع است که چگونه می توان اصل برایت را به عنوان دلیل در دعاوی مورد استناد قرار دارد بررسی این موضوع با تکیه بر رویه قضایی وجه همت این مقاله است

نویسندگان

احسان شریعتی فرد

دادیار دادسرای عمومی و انقلاب شهرستان مرودشت-

حسین غضنفرنژاد

دادیار دادسرای عمومی و انقلاب شهرستان مرودشت