ارزیابی میزان تحقق پذیری طرح های ناحیه ای استان تهران

چهار دهه از عمر طرح های توسعه شهری در ایران می گذرد. بر اساس مطالعات و تحقیقات انجام شده در خصوص میزان موفقیت طرح های یاد شده مشخص شده است که این طرح ها نتوانسته اند در جهت اهداف خود موفق باشند. در نتیجه مشکلات و مسایل شهری روبه افزایش بوده و عدم تحقق اهداف طرح های موصوف، ضربه ها و لطمه های شدیدی را بر پیکره جوامع شهری ایران نموده است. مطالعه حاضر با نگاهی سیستماتیک و راهبردی میزان تحقق پذیری طرح های ناحیه ای استان تهران را مورد بررسی و ارزیابی قرار داده است. مسیله اصلی مورد بحث این تحقیق بررسی میزان دستیابی طرح های ناحیه ای استان تهران به اهداف تعیین شده و تعیین عوامل موثر در میزان تحقق یا عدم تحقق اهداف مذکور می باشد. داده ها به صورت اسنادی و میدانی جمع آوری و مورد تحلیل قرار گرفته اند. نتایج نشان می دهد که به دلیل ایجاد ناپایداری توسعه ناحیه ای در این استان و همچنین کاهش تعادل منطقه ای و نظام شهری و ... روند واقعی توسعه پایدار استان، (SDr) سیر نامناسبی را طی کرده که منجر به ایجاد شکاف معنی داری با توسعه پایدار درحالت پیش بینی (SDf) شده است. اهمیت یافته های این پژوهش در افزایش قابلیت اعتماد به نقش پتانسیل های موجودر در هرمنطقه در بخش های اقتصادی، اجتماعی و محیطی در توسع در ارتباط با آمایش منطقه ای در توسعه اجتماعی- اقتصادی در محدوده فرضیه های انتخابی و نیز در محدوده منطقه مورد مطالعه می باشد.

کلیدواژه ها:

طرح های ناحیه ای ، برنامه ریزی منطقه ای ، استان تهران