دستیابی به پایداری شهری با رویکردی به مصرف انرژی بر اساس شکل شهر

صرفه جویی در مصرف انرژی در محیط های انسان ساخت از مرتبه اهمیت بالایی در دستور کار عملی و علمی غالب کشورهای جهان قرار داده شده است. چرا که انرژی نقش بسیار مهمی در ایجاد توسعه اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و ... در کلیه جوامع بازی می کند. هم اکنون، مصرف بی رویه انرژی، وضعیت موجود و همچنین آینده ساکنان زمین را چه از لحاظ کاهش منابع و چه از لحاظ ایجاد آلودگی های زیست محیطی، به مخاطره انداخته است و دستیابی به پایداری شهری را دشوار و حتی ناممکن ساخته است. با توجه به اینکه شهرها یکی از مهمترین عوامل و جایگاه های این مصرف بی رویه هستند؛ مقاله حاضر با هدف شناسایی راهکارهایی جهت کاهش مصرف انرژی در آنها، جهت دستیابی به پایداری شهری و دستیابی به شکل شهری مناسب تدوین گردیده است. طبق نظر اندیشمندان، شهر متراکم کارآمدترین مصرف سوخت در بین تمام اشکال شهری، پدیدار می سازد و کمترین مصرف انرژی را داراست البته این فرم شهری مشکلاتی نیز به دنبال دارد. مشکلات ناشی از فشردگی شهر با مزایای محیطی آن، نظیر سهیم شدن در منابع و استفاده بیشتر از زمین، زیرساخت ها، انرژی آب، زهکشی، راه، ساختمان و حمل و نقل عمومی در تعادل قرار گرفته و مفهوم شهر فشرده و متراکم را که یک سیستم متعادل است، بهتر نمود می دهند. این پژوهش، مطالعه ای به روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از مطالعات کتابخانه ای در خصوص فرم شهری و مصرف انرژی می باشد. ضمنا روش تجزیه و تحلیل و بررسی مطالعات در این پژوهش کیفی است.

کلیدواژه ها:

پایداری شهری ، مصرف انرژی ، شکل شهر