بررسی عوامل ایجاد کننده حس تعلق به مکان در خانه های سنتی و بکارگیری آن در خانه های سالمندان

امروزه به واسطه گسترش شهرها، افزایش هزینه ها، کم شدن روابط اجتماعی و عاطفی در میان خانواده ها و ... بسیاری از سالمندان خود خواسته و یا ناخواسته مجبور به انتخاب سراهای سالمندان می شوند، تحقیقات انجام شده در مورد سلامتی عاطفی سالمندان نشان دهنده افسردگی بیشتر ساکنان این سراها می باشد، آنان اغلب مسایلی مانند تنهایی، دلتنگی و ناامیدی و بی پناهی را تحمل می کنند. بسیاری از سالمندان عوامل محیطی را مسبب این مسیله می دانند. معماران شکل دهنده محیط زندگی انسان ها هستند، یکی از مهمترین شاخصه های ارتباط انسان با محیط، حس تعلق به مکان است که در راستای تداوم حضور انسان در مکان نقش تعیین کننده ای دارد. این مقاله سعی در بررسی عوامل ایجاد حس تعلق به مکان در خانه های سنتی از طریق مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات نظری از نوع کیفی و توصیفی دارد، به منظور افزایش کیفیت روانی و رضایت مندی سالمند انجام می گیرد. در نتیجه گیری بیان می کند که می توان بواسطه بکاربردن عوامل ایجاد کننده حس مکان فضایی ایده آل و هویت دار خلق می گردد که باعث تسکین شرایط روحی نامطلوب و مشوق فعالیت های حرکتی سالمندان شود؛ در این صورت می توان گفت معماری با ایجاد حس تعلق حداقل در ظلمی که به این افراد در قالب فراموشی و جا ماندگی می شود سهم نبوده است و سعی در ایجاد فضایی به مانند خانه به معنی واقعا خانه را دارد.

کلیدواژه ها:

حداقل خانه سالمندان ، حس مکان ، معماری و سالمند