عوامل موثر بر افزایش کیفیت معماری آپارتمان ها در راستای برقراری پایداری اجتماعی

پس از آنکه مبحث پایداری اجتماعی در سال 1987 از سوی کمیته براتلند سازمان ملل با عنوان آینده مشترک ما آغاز گردید،بعضی کشورهای توسعه یافته و معماران،شروع به طراحی معماری با در نظر گرفتن پایداری اجتماعی نمودند که بعضی از این آثار،الگوهای مناسبی برای معماری با رویکرد پایداری اجتماعی می باشد.امروزه پایداری به عنوان اساس اصلی تحقیقات و طراحی های معماری محسوب می شود.اما به واسطه کاهش سوخت های فسیلی ، اهمیت ذخیره انرژی و بحث گرمایش زمین، موضوعات پایداری محیطی و اقتصادی بیشتر از پایداری اجتماعی در نظر گرفته می شود.در کشورهای جهان سوم مثل ایران، مبحثی به عنوان پایداری عمدتا در بین معماران ناشناخته باقی مانده است.پس نمی توان درباره پایداری اجتماعی صحبتی به میان آورد.از طرفی تغییر سبک زندگی مردم از سکونت در خانه ویلایی به آپارتمان نشینی و ساخت و سازهای بدون برنامه و بدون در نظر گرفتن خانوده ها سبب شده است که اکثر مردم از زندگی در آپارتمان،رضایت کافی نداشته باشند و فقط به خاطر شرایط مالی،آن را به عنوان مسکن انتخاب کنند.این تغییرات جامع،در افزایش مشکلات اجتماعی از جمله،افزایش طلاق،متزلزل شدن خانواده ها،کمتر شدن تعاملات اجتماعی و منزوی شدن کودکان،نه تنها نمی تواند بی تاثیر باشد،بلکه بسیار موثر است.در تحقیق پیش رو با استفاده از روش کاربردی که خود حاصل روش پیمایشی بوده است از مطالعات کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است و نهایتا به ارایه راهکارهایی جهت ارتقاء کیفیت پایداری اجتماعی در آپارتمان ها پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

خانواده ، مجتمع مسکونی ، فرهنگ ، معماری