بررسی بلندمدت نفوذپذیری یون کلرید در آزمونههای اوی متاکایولن در شرایط رویارویی پاشش در جزیره قشم

امروزه سازههای بتنی نقش بسیار مهمی در زیرساختهای هر جامعهای دارند. بنابر این شرایط و عملکرد این سازهها از اهمیت ویژهای برخوردار هستند. در سالهای اخیر تعداد زیادی از سازههای بتنی در مناطق جنوبی کشور در اثر پدیده خوردگی دچار آسیبدیدگی و یا خرابی زودرس شدهاند. تخریب بتن در محیطهای حاوی یون کلرید از جمله رایجترین این خرابیها در سازههای بتنی بوده و یکی از مهمترین مشکلاتی است که مهندسان عمران در تعمیر و نگهداری سازههای بتنی منطقه خلیج فارس با آن مواجه میباشند. در راستای بررسی پدیده خوردگی ناشی از انتشار یون کلرید در بتن، نمونههایی بتنی با 5 ،10 و 15 درصد پوزولان متاکایولن با نسبت آب به مواد سیمانی 4/0 و بدون پوزولان با نسبتهای آب به سیمان مختلف (35/0 ،4/0 و 5/0 (در شرایط رویارویی پاشش به مدت 50 ماه واقع در منطقه خلیج فارس (جزیره قشم) قرار داده شده است. نتایج حاکی از آن هستندکه با افزایش نسبت آب به سیمان در آزمونههای بتنی واقع در محیط پاششی، ضریب انتشارپذیری افزایش مییابد. میزان غلظت کلرید سطحی نیز در کوتاه مدت، با افزایش نسبت آب به سیمان افزایش مییابد. در حالی که مقدار غلظت کلرید سطحی در بلند مدت به تدریج ثابت میشود. همچنین با افزایش زمان رویارویی آزمونههای بتنی در محیط کلریدی، میزان ضریب انتشارپذیری یون کلرید و غلظت کلرید سطحی در بتن کاهش مییابد. استفاده از متاکایولن نیز موجب کاهش ضریب انتشارپذیری یون کلرید در بتن و افزایش غلظت کلرید سطحی در مقایسه با آزمونه شاهد میشود.

کلیدواژه ها:

بتن ، کلرید سطحی ، ضریب انتشارپذیری یون کلرید ، نسبت آب به سیمان ، متاکایولن