ارایه الگوریتمی نوین برای افزایش دقت حرکت سامانه های هواپیمای بدون سرنشین با استفاده از تخمین مسیر حرکت غیر ایده ال سکو مبتنی بر مسیرهای خطی

سامانه های راداری در طی جنگ جهانی دوم برای ردیابی هواپیماها و کشتی ها در شب و یا در شرایط آب و هوایی بد بکار برده شدند. این رادارها با استفاده از تاخیر سیگنال برگشتی مکان هدف را تعیین میکردند. بعد ها به کمک پدیده داپلر، امکان اندازه گیری سرعت اهداف فراهم گردید. در سال 1951 کارل وایلی دریافت که از پدیده داپلر برای بهبود تفکیک پذیری رادار میتوان استفاده نمود و از این حقیقت برای تهیه عکس دو بعدی استفاده کرد این روش تحت عنوان رادارهای روزنه مصنوعی نام گرفت، چرا که در این رادارها با استفاده از پردازش سیگنال حالتی شبیه به استفاده از آنتنی با ابعاد بزرگ مهیا گردیده است.