مقایسه عملکرد غشاهای الیاف میان تهی پلی وینیلیدین فلوراید و پلی سولفون برای دفع گاز دی اکسید کربن از آب

غشاهای فیبری میان تهی پلی وینیلیدین فلوراید و پلی سولفون به روش جدایش فازی مرطوب ساخته شدند. مورفولوژی غشاهای تولید شده با میکروسکوپ الکترونی روبشی مورد مطالعه قرار گرفت. مطالعات مورفولوژی نشان داد که غشای پلی سولفون دارای ساختار انگشت مانند ضخیم نزدیک سطح خارجی غشا همراه با ساختار اسفنج مانند با ضخامت کم را نزدیک سطح داخلی غشا و غشای پلی وینیلیدین فلوراید دارای ساختار اسفنج مانند ضخیم همراه با ساختار انگشت مانند با ضخامت کم در سطح داخلی و بیرونی غشا می باشند. دفع گاز دی اکسید کربن از آب، با استفاده از سیستم تماس دهنده غشایی گاز - مایع انجام گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که در شدت جریان های کم از فاز مایع شار دفع گاز دی اکسید کربن غشای پلی سولفون از غشای پلی وینیلیدین فلوراید بیشتر است ولی با افزایش شدت جریان مایع شار دفع غشای پلی وینیلیدین فلوراید به میزان قابل توجهی از غشای پلی سولفون بیشتر می شود. برای این غشا حداکثر شار دفع برابر با mol/m²s 1/20×10¯ᵌ در شدت جریان مایع 0/7 m/s و ماکزیمم بازده دفع 83/3% مشاهده شد. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که یک غشای فیبری میان تهی متخلخل و آب گریز که دارای تخلخل موثر سطح و نفوذپذیری گاز بالایی است می تواند گزینه مناسبی برای دفع گاز بوسیله تماس دهنده غشایی گاز - مایع باشد.

کلیدواژه ها:

پلی وینیلیدین فلوراید ، پلی سولفون ، دفع گاز دی اکسید کربن ، تماس دهنده غشایی گاز - مایع ، غشای الیاف میان تهی