تحلیلی بر نقش ارتش در انقلاب های عربی

هدف از این مقاله بررسی نقش ارتش های عربی در انقلاب ها و خیزش های کشورهایشان است. فرجام اعتراضات مردمی در این کشورها با کیفیت مداخله ارتش در این اعتراضات ارتباط تنگاتنگی دارد. حکومتهای نوپاترمونیال شیوه های گوناگونی را برای مهار ارتش بکار می بردند. اگرچه این شیوه ها تا حدودی موفق بوده، اما در برخی از مواقع نیز کارامدی نداشت. در تونس و مصر ارتش از انقلابیون حاایت کرد و لذا حکومتهای بن علی و مبارک ساقط گردیدند. در لیبی، طی فرایند اعتراضات به واسطه فرار از ارتش این کارگزاری به دو نیم شد و در ادامه با حمایت ناتو از نیروهای معترض این نیرو توانست در جنگ داخلی بر ارتش قذافی غلبه کند. در یمن و سوریه اگرچه فرار از ارتش شکل گرفت، اما به قدری نبود که شاکله ارتش را فروپاشاند و لذا این کارگزاری در نهایت توانستند در برابر نیروهای مخالف دوام آورد. در بحرین نیز ارتش همچنان به حکومت آل خلیفه وفادار ماند و با حمایت نیروی نظامی عربستان اعتراضات را سرکوب کرد. از این رو نقش ارتشها در فرایندهای اعتراضات نه تاثیر گذار که تعیین کننده بوده است.

کلیدواژه ها:

انقلابهای عربی ، ارتش ، جنگ داخلی ، نوپاترمونیالیسم ، معارضه