نگرشی بر مفهوم روانشناسی فرافکنی در مثنوی مولانا

؛ فرافکنی یکی از مکانیسم های روانشناسی است که از طریق آن می توان به ضمیر و درون هرکس پی برد و شناخت نسبی از شخصیت وی به دست آورد . در بین سخنوران و اندیشمندان بزرگ ایران زمین کمتر کسی را میتوان یافت که همانند مولانا جلال الدین محمد بلخی به جنبه های روانشناختی رفتار انسان توجه کرده باشد تا آنجا که در جای جای آثار منظوم و منثور او بویژه در مثنوی معنوی تحلیل های روانشناسی و حتی برخی از مسایل و مفاهیم نوین این دانش نظیر خودفریبی ، توجیه ، فرافکنی و... به کرات مشاهده می شود . مثنوی معنوی منبع عظیم روانشناسی است که ویژگی های شخصیتی، علایق، نگرش و انگیزه های آفرینش اثر را همراه با عوامل آن منعکس می نماید . در این مقاله انعکاس یکی از مفاهیم جدید روانشناسی یعنی فرافکنی در آثار مولانا ، بخصوص در تمثیل های نمادین او، ردیابی شده و با استناد به شواهد متعدد، مدلل گردیده است و ضمن مشخص کردن مفهوم فرافکنی، منبع و سرچشمه فرافکنی و علل بروز آن در مثنوی ذکر شده است.

کلیدواژه ها:

فرافکنی ، توجیه ، روانشناسی شخصیت ، مثنوی ، مولوی