بررسی تاثیر فضای سبز در پویایی محورهای شهری با رویکرد توسعه پایدار (مطالعه موردی: شهر اصفهان)

فضاهای سبز همواره جزیی از کالبد زندگی بشری بوده است. با گذشت زمان و شکل گیری فضاهای انسان ساخت و بهره گیری از فضایسبز مطابق نیاز انسان ها، این فضاها دچار تغییر تحول شده است. یکی از اصلی ترین فضاهای شهری، معابر و شریان های حرکتی هستند کهدرطول زمان تغییر و تحولات زیادی داشته اند. در ابتدا معبر ها، تنها شامل مسیر هایی با عرض کم و ارگانیک بوده است و به مرور زمان برحسب نیازهای کاربران و نیز گسترش شهر، عریض تر شده و دارای خطوط حرکتی متفاوت و همچنین فضای سبز گردیده است. با توجه بااقلیم غالب شهر های ایران که گرم خشک می باشد، سبزینگی موجود در محورها ی شهری سبب حضور مستمر و بهره بردن بیشتر افراد ازاین مکان ها می شود. بطور مثال خیابان سپه قزوین و چهارباغ اصفهان از اولین معابری هستند که هم کالبد فیزیکی و هم فضای سبز از پیشطراحی شده دارند و بعد از این دو ما شاهد رواج چنین الگوی برای ساخت خیابان ها و معابر شهری هستیم. فضای سبز همواره کمیتی فیزیکیست که کیفیتی به نام هویت را به بستر خود میدهد و در پژوهش حاضر به تاثیر فضای سبز شهری در پویایی و پایداری محور های شهریپرداخته شده و پارامتر های مختلف عملکردی، ادراکی ، زیست محیطی و مکان یابی فضای سبز در نمونه های انتخابی مورد مطالعه و بررسیقرار گرفته است و نمونه های مورد مطالعه از میان های محورهای قدیمی و جدید موجود در شهر اصفهان که دارای اقلیم گرم و خشک میباشد انتخاب شده است. روش پژوهش با توجه به اطلاعات موجود به صورت کیفی و جمع آوری اطلاعات از طریق کتابخانه ایی، مشاهده یهدفمند می باشد.

کلیدواژه ها:

معبر های شهری ، فضای سبز ، پایداری