افزایش نشاط کودک در شهر با رویکرد مناسب سازی محیط شهری (نمونه موردی: خیابان سعدی وسط زنجان)

کودکان عامل نسل های گذشته و آینده در هر جامعه محسوب می شوند. انتقال سنت ها و فرهنگ ها و اعتقادات و باورها و پیشینه های هویت بخش و درصورت لزوم اصلاح محیط اجتماعی نیز در هر جامعه از طریق کودکان میسر است. مفهوم کودکی از منظر جامعه شناختی اساس محصول دوران مدرنیزم است. کودکان به همان اندازه ای که مورد غفلت بوده اند، به حاشیه نیز رانده شده اند. بدین معنا که کودکان به عنوان بزرگسالان آینده ای نگریسته می شوند که می بایست نقشی را که بزرگسالان امروزی می خواهند ایفا کنند. در مقاله حاضر سعی بر این است که نیازهای کودکان در فضای شهری شناسایی شده و آلترناتیوهای مناسب برای آنها بیان گردد. محدوده کودکان مورد بررسی از سن 2 سالگی تا 12 است. این تحقیق از نوع کاربردی و روش تحقیق در آن به صورت کیفی است و همانند سایر تحقیقات کیفی ماهیتی چند روشی دارد، که رویکردی تفسیری- طبیعت گرا به موضوع مورد بحث را شامل می شود. بعنی رفتار کودکان در شرایط طبیعی خود مورد مطالعه قرار می گیرد. تقرب به موضوع با استفاده از روش های متعددی صورت می گیرد که در نهایت به صورت یکپارچه و در هم تنیده، جمع بندی می گردد. در این تحقیق از روش کتابخانه ای (اسنادی، استفاده از منابع مکتوب و اینترنت)، مشاهده میدانی (ثبت جوانب بروز رفتار کودک در محیط)، مصاحبه انعطاف پذیر با کودکان و بررسی تصویر ذهنی آنان از محیط با مطالعه نقاشی های کودکان انجام می شود. همچنین به منظور شناخت مکانی حوزه مداخله بلافصل و همچنین دستیابی به اطلاعات متناظر با آن از پایگاه داده های GIS شهر زنجان استفاده می شود. و در نهایت به این نتیجه می رسیم که افزایش حضور کودکان در فضای شهری با ارتقای کیفیت فضایی، امکان پذیر است.

کلیدواژه ها:

نشاط کودک ، فضای شهری دوستدار کودک ، شهرسازی برای کودکان ، کودک و محیط انسانی