بررسی امکان جداسازی ترافیک سواره از پیاده به منظورافزایش پیاده روی (نمونه موردی شهر ساری)

حضور اتومبیل در فضای شهری پس از انقلاب صنعتی، موجب شد تا از نقش و اهمیت فضاهای پیاده کاسته شود و به مرور فرد پیاده،جایگاه و اولویت خود را در فضای شهری از دست دهد. نقش عابر پیاده در طراحی شهری نقش بسیار مهم و اساسی است که متاسفانهدربسیاری نقاط دنیا از جمله درایران به فراموشی سپرده شده است. ما دراغلب موارد خیابان ها و فضاهایی راطراحی می کنیم که اولویترا به عبور وسایل نقیه داده است و بنابراین برای انسان هایی که ازاین فضاها استفاده می کنند شهر یا مکانی را می سازیم خطرناک، بدوناحساس امنیت و خودمانی بودن در هنگام حضور در فضاهای شهری است. در این پژوهش تلاش بر این بوده با توجه به اهمیت پیاده رویدر کیفیت زندگی شهروندان (در تقابل با حضور اتومبیل و حرکت سواره که مخل ایمنی و امنیت می گردد) بتوان ارتباط موثری میانجداسازی سواره از پیاده و افزایش پیاده روی یافت. پس از مرور مفاهیم و نظریات مرتبط، با بررسی نمونه موردی (خیابان قارن) که بهلحاظ تجاری، قوی و در عین حال از ایمنی کافی برخوردار نمی باشد، به اثبات فرضیات پژوهش پرداخته شده است. شیوه تحقیق در اینپژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی می باشد و روش جمع آوری اطلاعات نیز به صورت میدانی است. ابزار تحقیق شامل دو نوع پرسشنامه بین شاغلان و بهره برداران است. در همین راستا از 200 نفر(شاغلان و بهره برداران) در خیابان قارن که به صورت تصادفیانتخاب شدند نمونه آزمون صورت گرفته شده است. برای این پژوهش دو فرضیه وجود دارد. 1. آیا جداسازی ترافیک سواره از پیاده باعثافزایش امنیت مراکز خرید می شود. 2. آیا حذف سیستم سواره باعث ترویج و گسترش پیاده روی در این خیابان می شود. داده ها توسطآزمون همبستگی پیرسون و آزمون فریدمن مورد بررسی قرار گرفته است و نتایج به دست آمده نشان می دهدکه ترویج پیاده رویبالاترین میانگین را دارند. این موارد خود نشان از این موضوع دارد که عوامل جداسازی ترافیک مطرح شده در پژوهش نیز همبستگیمعنی داری با پیاده روی دارد و همچنین بین حذف سیستم سواره و افزایش امنیت این خیابان ارتباط معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

ترافیک سواره ، پیاده روی ، شهر ساری ، خیابان قارن