بررسی نقش فضاهای سبز در پایداری زیست محیطی شهر و بهبود شرایط زندگی شهری (نمونه موردی: منطقه یک شهر زنجان)

پیامدهای توسعه شهری و معضلات زیست محیطی آنها، موجودیت فضای سبز و گسترش آن را برای همیشه اجتناب ناپذیر کرده است. شهرها در مقام کانون تمرکز، فعالیت و زندگی، برای این که بتوانند پایداری خود را تضمین کنند، چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. فضای سبز شهری بعنوان بخش زنده و حیاتی ساختار مورفولوژیک و عامل اصلی توازن اکولوژیک شهرها، نقش بنیادین در پایداری زیست محیطی شهرها دارند. بطور کلی بازدهی فضاهای سبز شهری در سه گروه اکولوژیک و زیست محیطی، کالبدی- شهرسازی و بازدهی اجتماعی- روانی قابل تقسیم بندی می باشد. افزون بر میزان فضاهای سبز و درصد کاربری فضاهای سبز در محیط های شهری چگونگی پراکنش و ارتباطات و اتصالات فضاهای سبز در مناطق مختلف شهر و ارتباط شهر با طبیعت خارج از آن در پایداری این فضاها حایز اهمیت بسیار می باشد. ا ین موارد هم به لحاظ ساختاری و هم از جهت عملکردی بر پایداری این فضاها حایز اهمیت بسیار می باشد. ا ین موارد هم به لحاظ ساختاری و هم از جهت عملکردی بر پایداری فضاهای سبز در پی آن پایداری و انسجام فضایی شهرها بهبود شرایط زیست اقلیمی، ایجاد اکوسیستم های فعال طبیعی در محیط های شهری، ارتقاء شرایط زندگی شهری و افزایش زیست پذیری شهرها اثر گذار هستند. در این تحقیق ابتدا با مراجعه با منابع کتابخانه ای اطلاعات مورد نیاز جمع آوری شده و سپس با روش های پیمایشی (با جامعه آماری 235 پرسش نامه) و روش های تحلیلی و توصیفی به بررسی ویژگی ها و فضای سبز وپارک های منطقه یک زنجان از نظر کیفیت، کارایی و تاثیراتش بر پایداری زیست محیطی شهر در جهت ارتقاء شرایط زندگی شهری پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

فضای سبز شهری ، پایداری زیست محیطی ، زنجان ، زیست شهری