بررسی و تحلیل اصول معماری پایدار در الگوهای بومی ایرانی

معماری بومی ایران به دلیل برگرفتن اصول و معیارها، از متن طبیعت و اقلیم هر منطقه، دارای پتانسیل هایی برایبهره گیری از شیوه ها و مبانی نظری در طول سالیان متمادی می باشد. متاسفانه با وجود شناخت و معرفی معماری بومیهر منطقه در عرصه های تخصصی معماری، هنوز جای خالی استفاده از چنین ارزش هایی در معماری شهری و حتیروستایی به دلایل متعددی دیده می شود و این در حالی است که مباحث مختلف پایداری و معماری سبز در طی چندسال اخیر در دنیا به مباحث روز معماری و شهرسازی تبدیل شده است. در این میان، پرداختن به ارزش های بومی واقلیمی کشورمان در کنار استفاده از تکنولوژی روز دنیا و نیز بررسی دلایل عدم تمایل در بکارگیری شیوه های بومیمی تواند راهکاری برای استفاده از معماری پایدار همراه با ارزش های هویتی هر منطقه ارایه کند. با توجه به اهمیتموضوع، این مقاله در تلاش است تا با استفاده از روش تحقیق تطبیقی- تحلیلی، معیارهای موجود در معماری پایدار و بومی را به صورت جداگانه شناخته و تفاوت ها و تشابهات آن ها را مورد بررسی قرار دهد و در نتیجه، ارزش های مستوردر هر کدام را بازنمایاند تا با بهره گیری از قابلیت ها، استفاده توامان نگرش ها و شیوه ها در سایه هویت بومی درمعماری کنونی ایران میسر گردد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، الگوهای بومی ، معماری سبز