پارادایم های پایداری معماری سنتی ایران در ساختمان های بلند مرتبه مسکونی

در جهت ایجاد محیطی پایدار و مناسب زندگی معماری ایران در سایه فرهنگ و مذهب به اصول و روش هایی دستیافته است که نه تنها محدود کننده فضای زندگی نیست بلکه کاملا منطبق با نیازهای اساسی انسان که موجب رضایتفرد از فضای مصنوع و در نتیجه پایه های پایداری اجتماعی را بنا می کند.انسان امروز به واسطه زندگی در جهانماشینی خیلی از نیازهای خود اعم از احساس آرامش و حس تعلق داشتن به محیط تهدید وارد نموده است. در گذشتهمعماران ایرانی با زیرکی و ذکاوت ترفندهایی خاص در آفرینش و خلق عناصر معماری گوناگون و در پاره ای از مواردمنحصر به فرد به کار گرفته اند تا موجبات آسایش و رفاه روانی و ادراکی را فراهم آورند. با شناسایی این الگوها درمعماری سنتی مسکونی ایران و مقایسه آن با فضاهایی که امروزه نیز به نحوی دیگر با تغییر شکل کالبدی،معنایی وعملکردی در ساختمان های بلند مرتبه مسکونی مورد ا ستفاده قرار گرفته اند می توان به پارامترهایی تحت عنوانالگوهای ارزشی و تکرارپذیر جهت ایجاد احساس آرامش و رضایت درونی ساکنان که اصلی ترین عامل برای شکل دهیپایداری اجتماعی است دست یافت. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی از ساکنانمجتمع های بلندمرتبه مسکونی است و رویکردی توصیفی_تحلیلی دارد. با استخراج شباهت ها و تفاوت هایمعنای،ارزشی،عملکردی بین عناصر این ساختمان ها و ساختمان های مسکونی سنتی که محیطی امن را برای ساکنینخویش فراهم می آوردند ، میزان رضایت افراد جامعه آماری و همچنین دیدگاه های مختلف ساکنین در قبال هر کدام ازالگوهای مستخرج بیان می شود. درنهایت الگوهایی معرفی می گردند که در جهت رسیدن به یک معماری پایدار درساختمان های بلند مرتبه مسکونی می توان به صورت جد بهره جست.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، ارزش های تکرارپذیر ، پایداری اجتماعی ، بلندمرتبه ، مسکونی