کاربست هنر به مثابه ی صلح پروری در دوران معاصر با تاکید بر معماری

برای جوامعی که به تازگی از جنگ رهانیده شده اند، ثبات صلح و دیگر فرایندهای تصمیم گیری و بازسازی، به طورکلی به نخبگان سیاسی و اجتماعی محدود شده است. در صورتی که راه علوم سیاسی و اجتماعی از درک انسان و فطرتاو جداست و همواره از طریق روش های عقلایی سعی در حل مشکلات ناشی از بحران های معاصر، داشته اند و تقریبامی توان گفت که تاکنون دستاورد چندانی به همراه نداشته اند. این مقاله که از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد سعی دارد تا با بررسی آنچه که تاکنون بدان اشاره شد، نقش هنر و معماری و یا هنرمندان و معماران را بر ترویج فرهنگی صلحپروری و بازسازی جوامع واقع در جنگ مورد توجه قرار دهد. درواقع هنر و معماری بستری را برای شهروندان عادی درتمام سطوح جامعه برای شرکت در فرایندهای ملی وسیع فراهم می آورد. ابتکارات یادمانی و دیگر تلاش های هنری میتوانند روایت های دیگری از جنگ را در قالب نشانه های استعاره ای و نمادگرایانه فراهم نماید و همچنین سکوت و ترسهای ناشی از جنگ را به تصویر کشند. آنها می توانند شاهد تحمل جنایات، شناسایی بازماندگان جنگ و ارایه شواهدی ازوحشت خشونت های حاصل از جنگ توسط نقاب برداشتن از چهره حقایق گذشته و همچنین به عنوان عاملی بازدارندهبرای نسل های آینده باشند. هدف از نگارش این مقاله، باز تعریفی از نقش و مسیولیت معماران در حل تعارضات استزیراکه همواره شهر، مردم و فضاهای مشترک زیستی آن ها را در آینده به تصویر می کشند و امروزه این وظیفه بر آنهابیش از پیش احساس می گردد. معماران و هنرمندان به دلیل دامنه درکشان از محیط به طور فعال می توانند در حل وفصل اختلافات محلی و بین المللی درگیر شوند و زیست گاه صلح را توسعه بخشند. امید است که این حرکت بتواند الهامبخش برای بسیاری از معماران باشد تا به عنوان یک طراح چه در تولید آثار هنری و یا فرهنگ سازی جوامع بتوانند برسیاستمداران و زیرساخت های حکومتی، فراتر از آنچه که تاکنون باور داشته اند تاثیر گذارند و واقعیت های حاصل ازمشکلات اجتماعی و سیاسی را بازتاب نمایند.

کلیدواژه ها:

صلح پروری ، معماری ، جنگ ، فرهنگ و هویت ، هنر