بهبود عملکرد لرزهای اتصالات سازه های فولادی به کمک میراگرهای اسلیت و بررسی کارآیی این نوع اتصال در مقایسه با اتصالات RBS

یکی از متداولترین اتفاقاتی که بر اثر آن، یک سازه تحت بارگذاری لرزه ای تخریب می شود، گسیختگی و تخریب دراتصال میان تیر و ستون میباشد. تا زمان وقوع زلزله نورثریج تصور بر این بود که استفاده از قاب های خمشی ویژه واتصال تیر به ستون با جوش کامل، در صورت رعایت اصول فنی در طرح و اجرای سازه های فولادی، باعث آن می شودکه این سازه ها در زلزله عملکرد قابل قبولی از خود نشان می دهند. استفاده گسترده از این سیستم به این دلیل بود کهتصور می شد که این نوع اتصالات ظرفیت تغییر شکل پلاستیک بالایی دارند اما وقوع زلزله های 1994 نورثریج آمریکاو 1995 کوبه ژاپن سبب شد تا بسیاری از اتصالات گیردار تیر به ستون شکست ترد را تجربه کنند. در نورثریج، 200قاب خمشی فولادی با ترک های غیر منتظره ای در اتصال تیر به ستون مواجه شدند، در بیشتر اینن اتصالات بدلیلشکست ناگهانی تیر، هرگز مفصل پلاستیک از بر ستون گسترش پیدا نمی کرد. دلیل این اتفاق کافی نبودنانعطاف پذیری قاب های خمشی فولادی و جذب نکردن انرژی زلزله بود. در این راستا راه حل هایی جهت دور نمودنمکان مفصل پلاستیک از بر ستون پیشنهاد گردید، این راه حل ها شامل طراحی اتصالات جدیدی بود که می توانستندزلزله های بزرگ را تحمل کنند. دو نوع اتصال با مقطع کاهش یافته و اتصال با میراگر شکاف دار از راه حل هایی بودندکه ارایه شدند. در این مطالعه میزان تنش و تغییرشکل های دو نوع اتصال معرفی شده مقایسه شده است. نتایجمدلسازی نشان می دهد میزان تنش ها در اتصال با میراگر شکافدار بسیار بزرگتر می باشد اما میزان تغییرشکل هاکاهش یافته است.

کلیدواژه ها:

بهسازی لرزه ای ، اتصال تیر به ستون ، میراگر شکافدار فولادی ، تیر با مقطع کاهش یافته