بررسی معماری بومی با رویکرد زیبا شناسی شهری

پدیده معماری بومی به عنوان مقوله ایی در زیبایی شناسی شهری و عرفان در خلوص اندیشه و احترام به طبیعت، موضوعی بسیار با اهمیت می باشد. معماری بومی با آنکه در طول تاریخ، دستخوش پدیده های دگرگون کننده بوده است ولی توانسته هویت ویژه خود را حفظ کند و نمایانگر آداب و رسوم ، روحیه و احساسات، اندیشه و عقیده، ذوق و سلیقه و هنر آنان باشد. معماری بومی برگرفته از الگوهای فرهنگی و نماینگر آداب و رسوم ، روحیه، احساسات، اندیشه و عقیده، ذوق و سلیقه و هنر جامعه است.اصالت مبدیی ،ارجاعی است به کیفیت های معمارانه در دوران نظریه پردازی معماری بعد از رسانس است، اصالت مبدیی ، ارجاعی است به کیفیت های معمارانه بومی بر مبنای فرض بدوی و اصیل بودن آن که آن را نقطه ای برای حرکت که بازگشتی در آن نیست،مورد نظر قرار می دهند. اصالت الگویی در آن سوی طیف و در قلب مقابل ، ارجاعی تقلیدی ( بصورت کلی یا جزیی ) به معماری بومی است.لذا در پزوهش حاظر که مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی زیباشناسی شهری دارد به شناخت مولفه های معماری بومی می پردازد، در نتیجه با توجه به شناخت اولویت ها در ابعاد زیباشناسی می توان یک منظر شهری مطلوب را پدید آورد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، زیباشناسی ، اصالت مبدیی ، اصالت الگویی ، اصالت مدلی