بررسی مدل های زمین آماری در سیستم های مکانی و جغرافیایی برروی نقشه های فرسایندگی باران در حوزه آبخیر ماملو

فرسایش خاک مسیله ای بسیار مهم در اغلب کشورها، بویژه کشورهای در حال توسعه و با اقلیم های خشک و نیمه خشک است . هدر رفت خاک ، کاهش سطح اراضی زراعی و تولیدات کشاورزی، پرشدن مخازن سدها ، تخریب جنگل و مرتع و مهاجرت روستاییان از جمله تبعات فرسایش خاک است . جهت مطالعه فرسایش خاک و تهیه نقشه یکپارچه و پیوسته از منطقه مورد نظر نیاز به روش های درونیابی به منظور پیش بینی مقادیر نامعلوم می باشد . در این خصوص روش های مختلف درونیابی و تخمین های زمین آماری وجود دارد . انتخاب یک تکنیک درونیابی بهینه برای تخمین ویژگی های مورد مطالعه در نقاط نمونه گیری نشده نقش مهمی در مدیریت داده ها دارد . هدف از این پژوهش تعیین مناسب ترین روش درونیابی از بین انواع کریجینگ و وزن دهی بر مبنای عکس فاصله جهت تعیین فرسایش خاک می باشد . آمار و اطلاعات محیطی را میتوان به صورت مجموعه های فازی که دارای مرزهای تعریف شده و دقیقی نیستند، تعریف نمود. لذا در این تحقیق با استفاده از دو روش معادله ی اصلاح شده فرسایش جهانی فرسایش خاک و روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی میزان و شدت فرسایش خاک در حوضه آبخیز سد ماملو در شرق تهران ، با استفاده از نقشه فرسایندگی باران ، با دقت چند روش معمول میانیابی شامل IDW کریجینگ معمولی، کوکریجینگ، Tpss ، مورد ارزیابی قرار گرفته است . آگاهی از مقدار صحیح فرسایش آبی به دلیل نقش آن در توسعه تغییرات سطح زمین و تحت الشعاع قرار دادن پایداری فعالیت های کشاورزی در بلند مدت حایز اهمیت است . فرسایندگی باران به عنوان یکی از مهمترین فاکتورهای تاثیرگذار بر فرسایش آبی خاک مطرح است که در قالب شاخص هایی بیان می شود . برای کمی نمودن تاثیر عامل فرسایندگی باران در بررسی های مربوط به فرسایش و رسوب، شاخص های مختلفی بر مبنای خصوصیات باران از جمله مقدار، شدت، مدت، اندازه قطر قطره، انرژی جنبشی و یا ترکیبی از آنها مد نظر قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

زمین آماری ، کریجینگ ، فرسایندگی باران ، ماملو ، GIS