بررسی اثر افسایش پایدارکننده های PEG بر نانوکامپوزیت های پلی آنیلین در محیط آبی غیرآبی

پلی آنیلین یکی از قدیمی ترین پلیمرهای رسانای مصنوعی است که هدایت الکتریکی بالای آن توجهات زیادی را به خود جلب کرده است پلی آنیلین علاوه بر خواص رسانایی الکتریکی، دارای پایداری خوبی در مقابل عوامل محیطی نظیر اکسیژن، آب و حرارت است البته دو محدودیت عمده در پلی آنیلن وجود دارد که عبارتند از خواص مکانیکی ضعیف و فرایند ناپذیری آن با روشهای متداول که این محدودیتها را می توان با تهیه ی کوپلیمرها و کامپوزیتهای مختلف با استفاده از نانوپایدارکننده های متفاوت برطرف کرد در پژوهش های حاضر کامپوزیت و نانوکامپوزیت های مختلفی با استفاه از نانو پایدارکننده های متفاوت برطرف کرد در پژوهش حاضر کامپوزیت و نانوکامپوزیتهای متفاوت از پلی آنیلین در محیط های آبی غیر آبی به روش شیمیایی سنتز شدند برای بهبود این خواص از دو تقویت کننده نانومتری هیدروکسی پروپیل سلولز HPC و پلی اتیلن گلایکول PEG به عنوان پایدارکننده استفاده گردید. پس از سنتز، برای بررسی خواص محصولات از جمله شکل شناختی ساختمان ذرات و نیز ساختمان شیمیایی از آزمونهای مختلف تصویربرداری میکروسکوپ الکترونی SEM و طیف سنجی پرتو فروسرخ FTIR استفاده شده است با استفاده از طیف های FTIR و مقایسه تصاویر SEM می توان دریافت که نوع پایدارکننده بر روی شکل و اندازه و نیز یکناختی ذرات و در ساختار شیمیایی محصولات تاثیرگذار است.

کلیدواژه ها:

پلیمر رسانا ، پلی آنتیلن ، نانو کامپوزیت ، مورفولوزی ، پایدارکننده