بازی در غیاب معنا، سرشت مشترک زبان و هنر

حضور تجسمی زبان در نقاشی، از زمان شکل گیری داداییسم شروع شد. آنها برخلاف مدرنیستهای گرینبرگی به دنبال زبان اختصاصی هنر نبودند بلکه از کیفیات بیانی مانند طنز، هجو، کنایه، تقلید و استهزا به منظور تکانه بصری استفاده کردند. در سالهای بعد در هنر مفهومی، این حضور پررنگرتر شد چنان که ماهیت هنر و زبان به هم گره خوردند. آنچه ضرورت دارد این است که می توان زیربنای این تفکر را در اشتراک میان زبان و هنر و بازی، در جهانی که نشانه ها از واقعیت منفصل هستند جستجو کرد به نحوی که در هر سه می توان قاعده مستقر و حاکم را شکست و برای استقرار قاعده ای تازه راه یافت یافته نهایی این پژوهش درباره سرشت مشترک هنر، زبان و بازی، این است که نهاد هنر در دنیایی که معنا در آن غایب است و ارجاعات مفاهیم به هیچ چیز در واقعیت نیست، بازی است و هنرمند در این جهان تنها می تواند هایپریال تولید کند. یعنی شکلی از زندگی که در آن اشکالی که به هیچ واقعیت ارجاع نمی شوند در کنار هم قرار داده می شوند و اثر هنری تولید می کنند.

کلیدواژه ها:

زبان ، هنر ، بازی ، هایپریال