هویت در شهرسازی ایرانی - اسلامی با محوریت مساجد

هویت در شهر با ایجاد و تداعی خاطرات عمومی در شهروندان، تعلق خاطر و حس وابستگی نزد آنان فراهم می شود و مفهوم شهروند را به معنای واقعی آن ارایه میدهد . هر اثر شاخص و برجسته و ماندگار در تاریخ هنر و معماری، به خصوص در زمان معاصر،بدون داشتن هویتی معنوی، نتوانسته است جایگاهی والا و شان و مقامی با حرمت و اعتبار کسب کند . با توجه به اینکه از دیرباز بناهای مذهبی یکی از اساسی ترین عناصر هویت بخشی در شکل دهی شهرهای اسلامی می باشند وتداوم حضور بناهای مذهبی در فرم و ساختار شهر از زمان ایجاد اولین شهرهای اسلامی تا کنون با حیات آنها همراه بوده ، شهرایرانی هم عمق و غنای تمدن اسلامی را با بهره گیری از روح معنویت ، تلفیق و بیش از پیش به حیات خود ادامه داده است . بر این اساس با در نظر گیری اینکه باورهای مذهبی کانون و هسته اصلی زندگی فرهنگی مسلمانان را تشکیل میدهد ، مسجد همواره از سلسله مراتب نهادی و مکانی و از جایگاه عمده و کانونی برخوردار بوده و لذا بنای مساجد نقش برجسته ای در شکل گیری وتوسعه شهرهای اسلامی در تمام قلمرو اسلام داشته که علاوه بر جنبه کارکردی ، در توسعه شهرها و سلسله مراتب موجود در آنهانیز تاثیر به سزایی گزارده است . در این مقاله ، هدف بررسی جایگاه محوری مساجد در شهرسازی ایرانی -اسلامی و توجه به هویت بخشی مساجد به شهرها از نظر عملکردی و کارکردی می باشد که در راستای دست یابی به آن از روش توصیفی - تحلیلی استفاده شده است .

کلیدواژه ها:

هویت ، شهرسازی اسلامی ، مسجد