رویکرد پروژه-محور به آموزش مهندسی در جهان، فرصتها و چالش های آن در ایران

با توجه به پیشرفت چشمگیر علوم مهندسی، امکان فراگیری دانش لازم در حد کارشناسی یک گرایش خاص مهندسی در دوره های رایج چهار یا پنج ساله رفته رفته به یک مساله جدی بدل شده است .این امر به ویژه در گرایش های پرکاربرد و جذاب بین رشته ای، که نیاز به آموختن مقدمات از چند رشته وجود دارد، جدی تر است .یک نماد این مشکل این است که حتی در کشورهای توسعه یافته، فارغ التحصیلان تازه استخدام ملزم به گذراندن دوره هایی در صنعت هستند که آنها را با مسایل واقع( و متفاوت با آنچه دردانشگاه دیده اند)آشنا می کند .دامنه این امر تا بدانجاست که در برخی از این کشورها تغییر حداقل مدرک لازم برای عضویت در نظام مهندسی به کارشناسی ارشد در دست بررسی است در بسیاری از دانشگاه های مطرح جهان، آموزش پروژه-محور (آ -پ-م) به عنوان یک راهکار مقابله با مشکل فوق الذکر هم اکنون مورد مطالعه یا اجرای آزمایشی است. برخلاف آموزش سنتی که از مقدمات و تئوری آغاز میکند و در صورت اقتضای وقت (وامکانات) به ملاحضات عملی و شاید کاربردهای واقعی پرداخته میشود، در یک درس آ.پ. م دانشجو از ابتدا با یک مساله واقعی (پروژه) آشنا میشود که هدف درس حل آن میباشد (با هزینه معین) .در این رویکرد آموزشی <بالا به پایین> خلاف روش سنتی که <پایین به بالا> است) به جز پایه های تئوری ضروری که در چند جلسه توسط استاد ارایه میشود، کسب سایر معلومات لازم که متناسب با موضوع پروژه و راه حل منتخب هر گروه، بر عهده دانشجویان است .علاوه بر ارایه مطالب اولیه و ارزیابی دانشجویان، نقش اصلی استاد نظارت و ارایه مشاوره لازم به گروه ها است از مزایای آ -پ -م میتوان به موارد زیر اشاره کرد: ( 1) ایجاد علاقه، انگیزه و احساس مسئولیت( 2) یادگیری روش حل یک مساله واقعی، از مرحله مطالعه تا ملاحظات عملی پیاده سازی( 3) .آشنایی با تقسیم کار با دیگران، پویایی گروه و مدیریت - مهارتهایی که در صنعت بسیار ضروری هستند. در این مقاله ضمن مرور مثالهایی از آ-پ -م در ایالات متحده، کانادا و اروپا، به تحلیل هزینه-منفعت این رویکرد آموزشی در کشور عزیزمان خواهیم پرداخت

کلیدواژه ها:

آموزش پژهش محور ، رشته های بین گرایشی ، آموزش بالا به پایین ، آموزش پایین به بالا