اثربخشی مثبت اندیشی در میزان تفاهم و هماهنگی فکری والدین دانش آموزان دوره ابتدایی شهر بندرعباس

هدف این پژوهش بررسی و مطالعه اثر بخشی مثبتاندیشی در میزان تفاهم و هماهنگی فکری والدین دانش آموزان دوره ابتدایی شهر بندرعباس بود. مطالعه حاضر از نوع شبه تجربی بوده و در آن از طرح پیشآزمون-پس آزمون با گروه شاهد و آزمایش استفاده شد. جامعهی آماری پژوهش در تحقیق حاضر، کلیه والدین دانش آموزان مدرسه شاهد پسرانه ابتدایی شهربندرعباس بودند که 30 نفر از این والدین با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله جهت شرکت در این پژوهش انتخاب شدند. جهت بررسی میزان تفاهم و هماهنگی فکری والدین، گروه نمونه پرسشنامه میزان تفاهم و هماهنگی فکریزوجین(FFS (را قبل از مداخله تکمیل نمودند. سپس، هشت جلسه به مدت حدود دو ماه، در برنامه آموزش مهارت های مثبت اندیشی شرکت کردند و مجددا به تکمیل پرسشنامه پرداختند. با توجه به عدم تفاوت معنیدار نمرههای گروه گواه و آزمایش در پیشآزمون و پسآزمون، آموزش مثبت اندیشی انجام شد که پس از پایان جلسات آموزشی مجددا پیشآزمون و پسآزمون از آزمودنیها به عمل آمد و نتیجه نشان داد ، که بین گروه گواه و آزمایش تفاوت معنیداری وجود دارد (01/0≤ p.(N = 30 و F = 47/136دستیابی به تفاهم میان زوجین و موفقیت در زندگی زناشویی نیازمند دانش و بینش مثبت در این زمینه است؛ به طوری که عواطف، احساسات و روابط صمیمی میان زوجین با نگاهی مثبت و حاصل آرایش ذهنی-روانی فرد میباشد. از این رو، شیوه تفکرمیتواند تا حدود زیادی کیفیت زندگی زناشویی را تحت تاثیر قرار دهد.

کلیدواژه ها:

مثبت اندیشی-تفاهم-هماهنگی فکری-والدین-دانشآموزان