نقش سیستم های مدیریت ایمنی و بهداشت حرفه ای در ارتقاء کارائی بنادر

امروزه نقش پراهمیت نیروی انسانی بعنوان یکی از فاکتورهای مهم تولید در صنایع مختلف برکسی پوشیده نیست . صاحب نظران و تصمیم سازان صنعت و تجارت ، پس از گذشت قرنهای متمادی غفلت و بی توجهی نسبت به منابع انسانی در دهه های اخیر رویکردی جدید به آن داشته بطوری که در حال حاضر نیروی کار هرمجموعه کاری بعنوان مهم ترین و مؤثرترین عامل در ارتقاء کارائی ، افزایش کیفیت ،کاهش هزینه ها و نهایتاَاَ ابزار مواجهه با شرایط اقتصادی نامناسب به حساب می آید . روند رو به رشد علوم مدیریتی بویژه مدیریت منابع انسانی با هدف تغییر نگرش مدیران از برداشت ابزاری نیروی کار به نگرش توسعه ای شاهدی بر این مدعاست. حیطه فعالیت علم بهداشت حرفه ای نیز که بدواََ توسط پزشکانی چون رامازینی و … صرفاً در زمینه شناسایی علل بیماریهای شغلی بود به مرور زمان و با هدفش ناسائی مخاطرات محیط کار و پیشگیری از آنها در جهت حفظ و ارتقاء سطح سلالامت نیروی کار گسترش یافت به نحوی که امروزه به جهت تأثیر فزآینده آن در افزایش کارائی مجموعه های صنعتی و خدماتی مورد توجه خاص مدیران قرار گرفته است . تعریف مشترک سازمان جهانی کار و سازمان جهانی بهداشت در سال 1950 از این شاخۀ نوپای علم حاکی از ویژگیهای بارز و منحصر بفرد آن دارد که هر یک از این ویژگیها حلقه ای مهم و غیر قابل انکار در زنجیره افزایش کارائی و مزیتهای رقابتی صنایع هستند . بنابراین تعریف هدف بهداشت حرفه ای ، ارتقاء و نگهداری عالی ترین سطح سلالامت جسمی ، روانی و اجتماعی کارگران در همه مشاغل از طریق پیشگیری از بروز شرایط غیربهداشتی ، کنترل مخاطرات و مطابقت دادن کار با کارگران و کارگران با مشاغل آنهاست .