ارزیابی برنامه آمایش سرزمین در ایران

آمایش سرزمین که تلفیقی از سه علم اقتصاد، جغرافیا و جامعه شناسی است که تلفیق نظام اسکان جمعیت با ساختار فضایی فعالیتای اقتصادی اجتماعی با در نظر گرفتن ملاحظات و معیارهای اجتماعی فرهنگی براساس نظریه پایه توسعه ملی است شامل اقدامات ساماندهی و نظام بخشی به فضای طبیعی اجتماعی اقتصادی ملی یا محلی است که براساس تدوین اصلی ترین جهت گیری توسعه بلندمدت کشور در یک نگاه از بالا به توسعه ملی و تعیین بازتابها، امکانات و قابلیتها و موانع و تنگناها و تلفیق دو فرآیند فوق در برخورد با بخشهای اقتصادی و هماهنگی بین بخشی و منطقه ای می باشد. رویکرد آمایش سرزمین در همه ابعاد مکمل و برطرف کننده نارسایی های است که با قابلیت ایجاد زمینه تعامل میان سه عنصر انسان، فضا، فعالیت و ارایه چیدمان منطقی فعالیتهای در عرصه سرزمین می بایست در مراحل تدوین برنامه های توسعه و اجرای آنها بلندمدت، میان مدت، کوتاه مدت، به عنوان نگاه غالب و سند بالادست عمل نماید و آمایش سرزمین در کنار برنامه ریزی اقتصادی، ضمن تکمیل و اعتلای نظام برنامه ریزی کشور می تواند پاسخگویی بسیار از مشکلات و کمبودهای مطرح شده باشد و در نتیجه کشور به توسعه پایدار دست یابد. هدف اصلی این پژوهش بررسی آمایش سرزمین در ایران و ارایه راهکارهایی جهت بهبود وضعیت آمایش سرزمین و دست یابی به توسعه پایدار سرزمین می باشد لذا این پژوهش کاربردی بوده و روش انجام تحقیق کتابخانه ای و توصیفی تحلیلی می باشد جمع آوری داده نیز به شکل اسنادی صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، کاربری اراضی ، توسعه پایدار