اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر سازگاری اجتماعی و تکانشگری در بین دختران ساکن خانه های شبانه روزی

هدف: این پژوهش با هدف مطالعه اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر سازگاری اجتماعی و تکانشگری در بیندختران ساکن خانه های شبانه روزی انجام شد. روش: روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بوده و جامعه آماری آن نیز شامل 122 نفر از دختران ساکن خانه های شبانه روزی شهر رشت در سال 1395بودند. تعداد 30 نفر از دختران ساکن خانه های شبانه روزی به شیوه تصادفی ساده به عنوان جمعیت نمونه انتخاب شده و به2 گروه 15 نفری (آزمایش و کنترل) تقسیم شدند. به منظور جمع آوری داده های مورد نیاز از بسته آموزش مهارت هایارتباطی و پرسشنامه های سازگاری اجتماعی دخانچی (1377) و تکانشگری بارت و همکاران (2004) پاسخ دادند. داده هایحاصل به روش تحلیل واریانس با استفاده از نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که بااطمینان 95 / 0 و سطح خطای کوچکتر از 05 / 0 آموزش مهارت های ارتباطی بر سازگاری اجتماعی دختران ساکن خانه هایشبانه روزی موثر بود. هم چنین با اطمینان 95 / 0 و سطح خطای بزرگتر از 05 / 0 آموزش مهارت های ارتباطی بر تکانشگریدختران ساکن خانه های شبانه روزی موثر نیست.

کلیدواژه های اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر سازگاری اجتماعی و تکانشگری در بین دختران ساکن خانه های شبانه روزی:

مهارت های ارتباطی ، سازگاری اجتماعی ، تکانشگری ، خانه های شبانه روزی