اثرات عمل آوری گرمایی بر مقدار قیر جذب شده و حداکثر وزن مخصوص

حداکثر وزن مخصوص تیوری مخلوط های آسفالتی یکی از مشخصه های اصلی عملیات آسفالتی در حین فرآیند طرحاختلاط آزمایشگاهی و کنترل کیفیت است که به روش آزمایش رایس تعیین می شود. حداکثر وزن مخصوص تیوری برایمحاسبه مقدار درصد فضای خالی نمونه های متراکم شده آزمایشگاهی و همچنین محاسبه دانسیته نسبی نمونه های مغزه-گیری شده از روسازی میدانی مورد استفاده قرار می گیرد. مقدار قیر جذب شده به درون سنگدانه ها در حین عملیاتآسفالتی به عوامل متعددی از جمله مدت زمان نگهداری آن در دمای بالا بستگی دارد که منجر به تغییرات محسوسحداکثر وزن مخصوی تیوری می گردد. به عبارتی دیگر، با افزایش مقدار قیر جذب شده به درون مصالح سنگی مخلوطآسفالتی، حداکثر وزن مخصوص تیوری آن افزایش می یابد. لذا به منظور کنترل دقیق عملیات میدانی اجرای روسازیآسفالتی گرم ضروری است که مقدار قیر جذب شده توسط مصالح سنگی به طور دقیق تعیین شده و این عامل در فرآیندطرح اختلاط آسفالت نیز مورد توجه قرار گیرد. در این مقاله، بر روی نتایج آزمایش های حداکثر وزن مخصوص تیوری ودانسیته حقیقی مخلوط های آسفالتی تهیه شده با دو نوع مصالح سنگی با درصد جذب آب بالا و پایین، پس از اعمالزمان های مختلف عمل آوری گرمایی و پیرشدگی کوتاه مدت تمرکز شده است. نتایج نشان دادند که برای مصالح با جذبآب کم با افزایش زمان نگهداری مخلوط در دمای بالا، مقدار جذب قیر و حداکثر وزن مخصوص تیوری مخلوط آسفالتیتغییر نمی کند. درحالیکه برای مصالح با درصد جذب آب بالا، این پارامترها به اندازه قابل توجهی افزایش می یابند.

کلیدواژه ها:

مخلوط آسفالتی گرم ، درصد جذب آب مصالح سنگی ، عمل آوری گرمایی ، حداکثر وزن مخصوص تیوری ، درصد جذب قیر