طراحی فضای پیادهمدار در مجاورت فرصت های طبیعی درون شهری

ساختن فضای شهری مطلوب و پیش از آن طراحی این فضا از دیر باز از آرمان های انسان بوده ، هست و خواهد بود. ازطرفی طراحی شهری همانگونه که کرمونا بیان می کند در پی خلق مکان برای مردم است، مردمی که مجموعه ای ازانسان ها هستند و این انسان است که اهمیت می یابد. پیاده راهها، معابری با بالاترین حد نقش اجتماعی هستند که در آنها تسلط کامل با عابر پیاده بوده و از وسایل نقلیه موتوری تنها به منظور سرویس دهی به زندگی جاری در معبر استفادهمیشود. پیاده راهها، ابزاری برای فعالیت جمعی بخصوص در ارتباط با اقتصاد شهری، کیفیت محیطی و سلامت اجتماعی-اند. یکی از مشکلات اساسی در شهرهای ما خصوصا در محلات مسکونی شهری، عدم وجود فضاهای پیاده مدار است. در نتیجه نبود فضاهای پیاده که محلی برای ارضای نیازهای روانی- اجتماعی ساکنین محلات شهری میباشد، مشکلاتفراوانی از قبیل عدم وجود آسایش، امنیت، جذابیت و تنوع، ایمنی و سرزندگی و... در این محلات بوجود آمده است. از طرف دیگر توجه به کالبد و فضای سواره در مقابل پیاده که ریشه در شهر سازی دوران مدرنیسم دارد به عنوان ریشه اصلیو نقطهی آغاز جدایی انسان از طبیعت و فضای طبیعی در محدودههای شهری شده که این عمل موجب دلمردگی و بی-احترامی به مقیاسهای انسانی در فضاهای ساخته شهری شده است. خروجی این پژوهش اصول و معیارهای طراحی است. در روش شناسی این پژوهش از روشهای تحلیلی جداول مبانی نظریات و تجربیات داخلی و خارجی و روشهای توصیفی تحلیلی استفاده شده است. در نهایت طراحی فضای مورد نظر با ارایه استانداردها و ضوابط لازم به عنوان بخش پایانی این تحقیق قابل ارایه است.

کلیدواژه ها:

پیاده مداری ، فضای پیادهمدار ، فرصت های طبیعی درون شهری