شرحی بر اصول و قواعد رویکرد بهسازی شهر نگر سکونتگاههای غیر رسمی وتحلیل اهمیت و جایگاه سیاست خیابان مداری در آن

بر اساس آمار بین المللی انتظار می رود که تا سال 2020 تعداد ساکنان سکونتگاههای غیر رسمی در دنیا به 889 میلیون نفرافزایش یابد.با توجه به این شرایط عدم پیش بینی راهکاری مناسب جهت مواجهه با چالش مذکور رشد فزاینده سکونتگاههایغیر رسمی را در پی خواهد داشت.لذا بازنگری در رویکردهای پیشین و اتخاذ رویکردی مناسب جهت مواجهه و مداوای مسایل موجود و همچنین پیشگیری از بازتولید آنها ضرورت امروز برنامه ریزی شهری به شمار می آید. مسیله اساسی در این رویکردبه یاد داشتن این نکته است که سکونتگاههای غیر رسمی بخشی از شهر هستند و هر گونه برنامه ریزی مستقل از ساختار شهربرای آنها نه تنها باری از چالش های موجود نمی کاهد بلکه مسایلی جدید نیز در پی خواهد داشت.مطالعات و بررسی تجارب بین المللی نشان میدهد که نیاز امروز در برنامه ریزی برای بهسازی سکونتگاههای غیر رسمی اتخاذ رویکرد شهر نگر و یکپارچه است. ضروری است که از اقدامات موضعی و پراکنده فاصله گرفته و بهسازی سکونتگاهها در مقیاس شهر و در برنامه توسعهشهر به عنوان یک واحد منسجم در دستور کار برنامه ریزان و مدیران شهری قرار گیرد.خیابان ها با توجه به نقش عملکردی- کالبدی و پتانسیل های متعددی که در خود دارند در این رویکرد عنصر حیاتی به شمار می آیند و این امر سبب گشته که خیابان مداری به عنوان سیاست برتر در رویکرد بهسازی شهر نگر در سکونتگاههای غیر رسمی به شمار آید.

کلیدواژه ها:

سکونتگاههای غیر رسمی ، بهسازی شهرنگر ، خیابان مداری