لزوم حفظ کیفت معمارانه فضا در تدوین آیین نامه ها و ضوابط مقررات ملی ساختمان

آنچه در این گفتار به آن خواهیم پرداخت فارغ از همه نگرشهای اجرایی و ضوابط و مقررات و آیین نامه هایی است که به ساخت و ساز با کیفیت مطلوب می پردازد. به بیان دیگر اگر با نگاهی موشکافانه و دقیق به معنای معماری بپردازیم در می یابیم که این واژه به لحاظ معنایی و در قاموس معنوی خود دارای ماهیتی است دو وجهی که بعدی از آن را می توان در ساختن با کیفت خلاصه کرد. اما آنچه در این میان از خاطر رفته و به محاق فراموشی سپرده شده کیفیت و حال و هوای این مفهوم است که بعد دوم معنای معماری را شامل می شود. در این گفتار طرح سوال این است به این نکته توجه کنیم که آیین نامه ها و ضوابط و مقررات ملی ساختمان تا چه حد با بعد دوم معنای معماری هماهنگ اند و تا چه حد توانایی این را دارند تا در ایجاد کیفیت مناسب دخیل باشند. آنچه در دنباله به آن اشاره خواهیم کرد تلاشی است بر این اساس تا به موانع و محدودیت هایی که گاها مقررات و آیین نامه های اجرایی که در آن به صورتی تک جانبه نگر و نگاهی تک بعدی فقط به بعد ساختن پرداخته است اشاره کنیم و لزوم نگاه مجدد به این آیین نامه ها را با معنا و کارکردی دو سویه مورد تاکید و باز شناخت قرار دهیم. سیر ارایه مطالب در این مقاله به اینصورت است. در بخش نخست با نگاهی به تعریف معماری سعی در ارایه این بحث را داریم که پیوسته معنای معماری تنها در ساختن خلاصه نشده. در بخش بعدی نگاهی خواهیم داشت به ضوابط و آیین نامه های اجرایی مقررات ملی تحت عناوین مختلف با تکیه بر کیفیت معمارانه فضا. و در پایان با نگاهی به نمونه های موردی به ارایه این موارد خواهیم پرداخت و در صورت امکان به ارایه راهکارهایی در این زمینه خواهیم رسید.