جایگاه دانش روانشناسی محیطی در فضاهای آموزشی کودکان

هدف از نوشتار حاضر سازگار نمودن بستر یادگیری با در نظر گرفتن تمامی جوانب نیازهای یادگیرنده با تکیه بر نظریه های روانشناسان محیط و کودک می باشد. از این رو، این تحقیق، به دنبال پاسخگویی به این سوال اساسی است که آیا معماران قادر هستند فضاهایی را طراحی کنند که کالبد آن به ارتقاء خلاقیت و کاهش ناهنجاری های اجتماعی و درونی کودکان کمک می کند و همه ی ابعاد نیازی آنها را پاسخگو باشد . پاسخ به این سوال نیازمند درک صحیح از عوامل تاثیرگذار بر موضوع، نظیر شناخت کاربرانف ابعاد وجودی، نیازهای وی، شناخت محیط و ... است تا ضمن سازماندهی و تجزیه و تحلیل اطلاعات مربوطه بتوان با شناخت ویژگی کاربران و محیط، فکری نو و راه حل مناسبی را عرضه نمود. پژوهش حاضر با تکیه بر ویژگی های منحصر به فرد کودکان ضرورت بهره گیری از عامل روانشناسی محیط در محیط های یادگیری را مورد تایید قرار داده و در این رابطه برخی راهکارهای ارتقا کیفیت در محیط های یادگیری با در نظر گرفتن ویژگی ها و نیازهای کودکان ارایه می گردد. در این راستا برای تبیین دقیق این ایده، برخی مطالعات در زمینه ی محیط و مفهوم آن در مطالعات روانشناسی محیطی و کاربرد روانشناسی محیط در طراحی محیط های کودکان و نیز تعامل کودک و محیط صورت گرفته، در ادامه به شناخت نیازها و ویژگی های کودکان، همچنین چگونگی معماری برای کودکان از دیدگاه پروفسور کرونر پرداخته شده. در این پژوهش از روش توصیفی - تحلیلی استفاده شده است. از مطالعات انجام شده چنین استنتاج می شود که خلق یک محیط یادگیری بر اساس دانش روانشناسی محیطی، به نوعی سازگاری با جهان کودک را سبب می گردد. در پایان نوشتار پاسخ معماری به نیازها و ویژگی های کودکان در قالب جدول ارایه گردیده است.

کلیدواژه ها:

روانشناسی محیط ، کودک ، معماری ، فضای یادگیری