بازکارآیی بادگیرها در جهت توسعه ی فن آوری اقلیمی با استفاده از دودکش خورشیدی

در حال حاضر بارشد روزافزون جمعیت و انتظار مردم برای داشتن زندگی آسوده تر موجب افزایش یافتن مصرف انرژی و اختصاص یافتن چهل درصد از مصرف آن به ساختمان شده است. با توجه به این که قسمت وسیعی از کشور ایران در اقلیم گرم واقع شده است و بیش از نیمی از بار مصرف انرژی صرف ایجاد تهویه مطبوع در ساختمان ها می شود، در معماری سنتی این سرزمین سرمایش فضا از اهمیت بیشتری برخوردار بوده است. بررسی طراحی های خردمندانه واصولی معماران سنتی یادآور این نکته است که در این معماری ها به نوعی به آسایش استفاده کنندگان، سازگاری با اقلیم و حفظ انرژی و محیط زیست اهمیت داده شده است که با معماری پایدار و مباحث انرژی نو در حال حاضر مطابقت دارد.بادگیرها یک نمونه از وسایلی هستند که ضمن کاهش مصرف انرژی با ایجاد جریان هوا در ساختمان شرایط مطلوبی را برای ساکنان در طول ماههای گرم تابستان ایجاد می کنند. این برجهای کوچک با وزش باد هوا را وارد ستون کرده سپس گرمای هوا را به سطوح داخلی دیواره انتقال داده و در نهایت هوای خنک را وارد ساختمان می کند.این مقاله ضمن معرفی گونه های مختلف بادگیرهای ایرانی بر آن است تا با ارایه ایده استفاده از دودکش خورشیدی جهت به حرکت در آوردن هوا در داخل ساختمان با دمای مناسب و رطوبت لازم طبق استانداردها تهویه مطبوع فراهم نماید. این نوشتار بر اساس روش میدانی و کتابخانه ای نشان می دهد که با بازکارآیی بادگیرها با استفاده از دودکش های خورشیدی می توان از میراث ارزشمند علم و هنر ایرانی در معماری معاصر استفاده بهینه نمود.

کلیدواژه ها:

بادگیر ، تهویه مطبوع ، دودکش خورشیدی ، بازکارایی ، معماری پایدار