بررسی پیدایش سفالگری در ایران با رویکرد طراحی موزه سفال در تبریز

از راه یافتن سفالگری به دلیل قرابتی که با وجود انسان دارد، همزاد او در این آب و خاک بوده است. به همین دلیل تاریخ سفالگری تاریخ تغییر و تحول هنر هم می باشد. شکل گیری و پخت و لعاب و به کار گرفتن موزون خاک و آتش نقش ها بر روی گل ساده و طراحی های زبیا عناصری هستند که آن را به عنوان هنری تاریخی و معنی دار ممتاز و برجسته کرده است. سفالگری ، هنری است که طی هزاران سال اصول ارزشمند خود را حفظ کرده است و باید به آن به عنوان تجلی فعالیت ذهن و خلاقیت هنری انسان های گذشته ارج نهاد. سفالگری ، هنری همگانی بوده که نه تنها سلیقه ابداع کننده، بلکه نشانه های معینی از زندگی اجتماعی و دوره های زندگی آن را نشان می دهد، و وسیله مستقیمی برای شناسایی تمدن شهرها، اقوام و ادوار مختلف است. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و جنبه های هنری سفالگری و با توجه به ضرورت های اجتماعی ، فرهنگی، هویتی، تاریخی موزه سفال ، در قالب ایجاد موزه ها به عنوان نماد پایگاه فرهنگ جامعه ، در نظر دارد، بر اساس دوران تاریخی سفال و تاثیر گذشت زمان بر آن به بیان روایت جاودانگی خاک پرداخته شود. بنابراین وجود مکانی به عنوان نمادی هویت بخش به تبریز شهری که دارای قدمتی چند صد ساله است و هم به عنوان مجموعه ای برای آشنایی گردشگران ضروری به نظر می رسد و تلاش برای طراحی و ارایه فضاهای مناسب در قالب یک موزه سفال به عمل آمده است.

کلیدواژه ها:

معماری ، موزه ، سفال ، سفال گری