رهیافتی بر طرح ساماندهی بافت های تاریخی با رویکرد پایداری (نمونه موردی محله بید آباد اصفهان)

جای بسی تاسف است، بافت تاریخی کلان شهراصفهان که بیش از هر زمانی هم اکنون به هویت بخشی نیاز دارد، پس از سالیان طولانی انتظار برای رسیدن به طرحی پایدار و مناسب درباره احیا، ساماندهی و بهسازی محله های اصفهان قدیم و از جمله بیدآباد، که هم اینک دستخوش تصمیماتی مقطعی و غیر اصولی بدون توجه به ماهیت آنها شده، بی نتیجه مانده است و از همین جا مساله بهسازی و نوسازی این فضاهای با ارزش مورد توجه قرار گرفته است. متاسفانه، ایران به دلیل استفاده از طرح هایی که بیشتر تقلیدی بوده و تنها مسایل کالبدی را مورد توجه قرارداده است، نتوانسته از این فضای باارزش استفاده بهینه ای به عمل آورد. محله جوباره اصفهان از جمله محلاتی است که ضمن برخورداری از قابلیت های بالقوه در جذب جمعیت با معضل بافت فرسوده مواجه شده است. این محله به رغم طرحهای اجرا شده در جهت احیای آن، نتوانسته آن گونه که شایسته قدمت محله و توانهای موجود آن است، در مسیر توسعه پایدار فضا گامی موثر بر دارد. در این پژوهش سعی شده است که با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی و مرور متون، منابع و اسناد تصویری، همچنین مطالعات میدانی به تحلیل اصول پایداری در بافت های تاریخی بعنوان ظرفیت های فراموش شده در توسعه پایدار شهری استفاده گردد. و در نهایت با بهره گیری از محورهای بهسازی به ارایه راهکارهای پیشنهادی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، ساماندهی ، بهسازی ، محله جوباره اصفهان ، توسعه پایدار