مروری بر نانوکامپوزیت های نوین به کار رفته در پوششهای محافظت کننده از خوردگی در سطح فلزات

از میان روهای فنی ارایه شده برای حفاظت فلزات در مقابل خوردگی، پوشش دهی سل – ژل که دارای ویژگی هایی همچون چسبندگی خوبی به سطح فلز، ویژگی حفاظتی بالا در مقابل خوردگی، دمای عملیاتی پایین و فرایند ساخت ساده می باشند، متداول ترین و مقرون به صرف ترین روش موجود به حساب می آید در سالهای اخیر، پوشش دهی سل – ژل هیبریدی آلی غیر آلی که حاوی نمک های غیر آلی عامل ضد خوردگی آلی یا نانو ذرات است، توجه روزافزونی را به خود معطوف داشته اند. با این وجود استفاده از این ترکیبات، انسجام ماتریس پوشش را کاهش داده و در نتیجه حفاظت در برابر خوردگی را کاهش می دهد برای غلبه بر این معایب، گونه های مختلفی از نانو محفاظه های برای کپسوله سازی عوامل ضد خوردگی مور د استفاده قرار گرفته اند. نانوذرات تو خالی اغلب خواصی متمایز از ذرات معمول همچون مساحت سطحی بالا، حجم تخلخل بالا، چگالی پایین پایداری و ماهیت غیر رسمی را از خود نشان می دهند. همین ویژگی ها باعث شده اند تا آنها در حوزه های علمی و فنی بسیار مورد توجه قرار می گیرند. در سالیان اخیر پوشش های سطحی ضدخوردگی که حاوی نانو محفظه های متخلخل سیلیکا بوده و عوامل ضد خوردگی را در خود جای می دهند، بر روی سطوح فلزات پوشش داده شده است مقادیر آمپدانس کلی این پوشش های پس از قرار گرفتن در معرض عامل خوردنده به صورت تابعی از زمان اندازه گیری شده و بهبود خصوصیات پوششهای حاوی نانو محفظه های بارگیری شده که ناشی از اثر خود ترمیمی می باشد به اثبات رسیده است.

کلیدواژه ها:

پوشش ضد خوردگی فعال ، نانو سیلیکای متخلخل ، مرکاپتوبنزوتیازول ، خود ترمیمی ، نانو کامپوزیت