بررسی نقش آموزش و پرورش در تربیت سیاسی و شهروندی

تربیت به عنوان موضوع محوری اجتماع و سیاست مطرح بوده است اما امروز، تربیت سیاسی و اجتماعی از یک سو اهمیت گذشته خود را از دست داده است و از سوی دیگر، دچار تغییر معنایی شده است؛ امروزه تربیت سیاسی عمدتا0 در معنای جامعه شناختی مورد اشاره قرار می گیرد و مبتنی بر مباحث جامعه پذیری سیاسی است. در این معنا، شاخص هایی برای تربیت سیاسی بیان می شود که نوعا0 به معنای پذیرش ظاهری و تثبیت تدریجی اصول و قواعد سیاسی مندرج در قوانین است؛ به گونه ای که فرد بتواند در فرآیند مشارکت سیاسی، نقش بیش تری ایفا نماید. در حالی که تربیت سیاسی در معنای فضیلت مدارانه، به پرورش معنوی و باطنی انسان های آزاد و با اراده نظر دارد که نه تنها تاثیر به سزایی در ساماندهی زندگی اجتماعی این جهان او دارد بلکه به هدفی والاتر چشم دوخته است که همان فراهم سازی مصالح و نیل به سعادت آن جهانی است. در این مقاله به نقش نظام آموزش و پرورش در تربیت سیاسی و اجتماعی به گونه ای پرداخته شده است که معانی عام تر و فراخ تر از تربیت سیاسی و اجتماعی مورد توجه قرار گیرد و بر این اساس چارچوبی تحلیلی برای نقش معلم و نظام آموزشی در این مهم فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

معلم ، نظام آموزش و پرورش ، تربیت سیاسی