ارزیابی پایداری گردشگری در روستاهای تاریخی فرهنگی ایران با تاکید بر پارادایم توسعه پایدار گردشگری

در دو دهه اخیر با ظهور پارادایم توسعه پایدار در صنعت گردشگری، در سپهر علمی و اجرایی ودر سطح ملی و بین المللی نگرانیهای فزایندهای در خصوص تاثیرات نامطلوب و مخرب گردشگری انبوه مطرح شد. لذا مطالعات و اقدامات تجربی زیادی برای عملیاتی کردن مفهوم توسعه پایدار و مدلهای ارزیابی آن صورت پذیرفته است. اما، علیرغم تمام این اقدامات، نتایج حاصل از پیشرفت به سوی پایداری مطلوب نبوده است. از طرف دیگر مطالعات نخستین در کشورنیز حاکی از وجود چالشهای عمده در جهت دستیابی به پایداری توسعه گردشگری به ویژه در نواحی روستایی میباشد. لذا مقاله حاضربا استفاده از روششناسی توصیفی تحلیلی، پیمایش در صدد پاسخگویی به این سیوال کلیدی بوده است که براساس ابعاد و شاخصهای موثردر توسعه پایدار گردشگری روستایی، روستاهای تاریخی فرهنگی کشور از چه سطحی از پایداری برخوردارند نتایج بیانگر این مطلب است که ابعاد و شاخصهای اجتماعی و اقتصادی گردشگریاز پایداری بیشتری نسبت به بعد محیطی در روستاهای مورد مطالعه برخوردارند و همچنین این روستاها از سطح پایداری نسبتا ضعیفی برخوردارند. لذا در جهت رفع ناپایداریها میبایست اصولو الزامات رویکرد توسعه پایدارگردشگری در سیاستها و برنامههای اجرایی به کار گرفته شود تا از این طریق توسعه گردشگری در نواحی روستایی و به خصوص روستاهای تاریخی فرهنگیکشور پایدار گردد.