تعیین میزان رفتار درمانی دیالکتیک بر افزایش تمایزیافتگی خویشتن در زنان مبتلا به همبودی اختلالات شخصیت مرزی و سوء مصرف مواد

پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان تاثیر رفتار درمانی دیالکتیک بر افزایش تمایزیافتگی خویشتن در زنان مبتلا به همبودی اختلالات شخصیت مرزی و سوء مصرف مواد انجام شد. پژوهش در چارچوب طرحهای تجربی تک آزمودنی با استفاده از طرح خطوط پایه چندگانه پلکانی انجام شد. بر اساس میزان تمایل بهشرکت در پژوهش، مصاحبه تشخیصی ساختاریافته و ملاکهای ورود، از میان بیماران زن مبتلا به همبودی اختلالات شخصیت مرزی و سوء مصرف مواد چهار نفر بهصورت هدفمند انتخاب شدند. هر چهار آزمودنی در خلال دوازده جلسه تحت رفتار درمانی دیالکتیک قرار گرفتند. بهمنظور سنجش تمایزیافتگی خویشتن ازپرسشنامه تمایزیافتگی خویشتنDSI-R که توسط اسکوورون ) 1998 ( ساخته شد، استفاده شد. رفتار درمانی دیالکتیک موجب افزایش چشمگیر نمرات تمایزیافتگی خویشتن در زنان مبتلا به همبودی اختلالاتشخصیت مرزی و سوء مصرف مواد شد، بهطوری که نمرات در طی دوازده جلسه مداخله افزایش قابل ملاحظهای نسبت به نمرات خط پایه داشتند. بازبینی نمودارهای اثربخشی و اندازهی اثر بیانگر افزایش معنادار تمایزیافتگی خویشتن در آزمودنیها بود. مداخله رفتاردرمانی دیالکتیک میتواند در کمک به افزایشتمایزیافتگی خویشتن موثر واقع شود و تلویحات کاربردی مطلوبی در زمینه درمان و پیشگیری از سوء مصرف مواد دارد.

کلیدواژه ها:

رفتاردرمانی دیالکتیک ، سوء مصرف مواد ، تمایزیافتگی خویشتن