اثربخشی آموزش مثبت نگری در افزایش امید با تاکید بر قرآن وآموزههای اسلامی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مثبتنگری بر افزایش امید با تاکید بر قرآن و آموزههای اسلامی در کارکنان اداره کل آموزش و پرورش استان سیستان و بلوچستان بود. پژوهش از نوع نیمه تجربی همراه با گروه تجربی و گواه بود. روش نمونهگیری ابتدا کل جامعه آماری به تعداد 033 نفر پرسشنامهی امیداسنایدر را تکمیل کردند و شرکت کنندگانی که پایینترین نمره را اخذ کردند تعداد 53 نفر انتخاب و بهصورت تصادفی در گروه تجربی و گواه جایگزین شدند. به گروه تجربی هشت جلسهی نود دقیقهای به صورت هفتگی، آموزش مثبتنگری با تاکید بر قرآن و آموزههای دینی ارایه گردید. در پایان آموزش، ازهر دو گروه خواسته شد پرسشنامه مذکور را مجددا تکمیل نمایند. در مرحلهی بعد، پس از دو ماه آزمون پیگیری امید برای سنجش ماندگاری آموزشهای داده شده اجرا گردید. برای تحلیل دادهها علاوه بر استفاده از آمار توصیفی از روش تحلیل کوواریانس چند متغیریMANCOVA و تحلیل کوواریانس تک متغیریANCOVA استفاده شد. نتایج آزمونهای تجزیه و تحلیل کواریانس چند متغیری و تک متغیری نشان داد که تفاوت معنیداری بین دو گروه در افزایش امید در مرحله پس آزمون وجود دارد. و در مرحلهیپیگیری نیز ثبات داشته است. نتایج نشان میدهد که آموزش گروهی مثبتنگری با تاکید بر قرآن و آموزههای اسلامی در گروه تجربی نسبت به گروه گواه باعث افزایش متغیر امید و زیر مقیاسهای آن شده است. این نتایج در مرحلهی پیگیری نیز ثبات داشته و مورد تایید قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

آموزش مثبتنگری ، امید ، قرآن و آموزههای اسلامی