مطالعه جایگاه روشهای فرا گفتاری در تربیت کودکان

هر گروه از افراد جامعه دربارهء عوامل موثر در تربیت نسل جوانتر دیدگاه های خاص خود را دارند،کما اینکه هرگاهچنین سوالی را به صورت اتفاقی یا تصادفی با عده ای خاص در میان بگذاریم، پاسخهای متفاوتی خواهیم شنید. درواقع، از چند نفر یا چند گروه به هیچوجه نمی توان انتظار داشت به یک مساله اجتماعی پاسخ مشابه بدهند،زیرا ازیک طرف ادراکات افراد تابع عوامل متعددی است که یکی از مهمترین این عوامل تجربه های آنان است.از سویدیگر،هیچ ضرورتی ندارد انسانها آرای مشابه داشته باشند،زیرا یکی از رموز پیشرفت جوامع بشری نامشابه و حتیمتضاد بودن آرای اعضای آن بوده است .با توجه به آنچه گذشت،روشن می شود که نظرخواهی از افراد درباره هر موضوع حیاتی تربیت یک وظیفه اساسی برای محققان تربیتی است تا بتوان با دستیابی به پاسخهایی که افراد و گروهها به این مساله می دهند،به راه حل های منطقی و معقول رسید.بر اساس آموزه های قرآن کریم خوب نگاه کردن ، خوب گوش دادن و خوب تعقل کردن از نشانه های انسان هایتربیت شده است و انسان های فاقد تربیت از آن محروم هستند. پس فضا سازی برای کسب این مهارت ها خود یکروش تربیتی است که علاوه بر حیطه ی فعالیت های پرورشی به برنامه های آموزشی نیز می تواند تسری یابد ومنجر به نتایج پرباری آموزشی و پرورشی گردد . در این مورد به کار گیری روشهای فرا گفتاری و غیر مستقیم تربیتاز طریق فرصت سازی و فضا سازی تربیتی و بهره گیری از ظرفیت های دارای جاذبه و اثر گذار تربیتی و پرورشی امریاجنتاب ناپذیر است. در رساله زیر با کمک مطالعه کتابخانه ای تلاش شده است به جایگاه روشهای فرا گفتاری درتربیت پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

تربیت ، اهداف تربیتی ، فراگفتاری