مبانی صلح پایدار در اندیشه ی ایرانی؛ با تاکید بر آموزه های مشترک فرهنگ ایران باستان - ایران اسلامی

صلح از نعمت هایی است که خداوند برای رشد و توسعه جوامع انسانی به بشر ارزانی داشته است. آنچه مسلماست، صلح یک آرمان بشری است و همه انسانها در زندگی روزانه خود برای کار و تلاش و به عینیت رساندنتوانایی های مادی و معنوی خود نیازمند آرامش و آسایش خاطر هستند. از اینرو، صلح مفهومی نیست که معنایآن به قرار گرفتن در یک چارچوب دیسی پلینی معین در مجموعه نحله های معرفتی محدود شود. فلسفه، اندیشه-های سیاسی، نظریات روابط بین الملل، اخلاق، ستیزه شناسی، جامعه شناسی و روانشناسی از جمله نحله هایمعرفتی هستند که در آنها به جنبه های گوناگون مقوله ی صلح پرداخته می شود. علاوه بر این، در طول تاریخ ودر فرهنگ ها و اندیشه های مختلف نیز صلح مورد توجه و تامل بنیادین قرار گرفته و دیدگاه های گوناگونی دربارهراه های دستیابی به آن ارایه شده است. مساله ی اصلی مقاله حاضر، چیستی لوازم اساسی تحقق صلح پایدار درو بین جوامع انسانی بر اساس آموزه های فرهنگ و اندیشه ی اصیل ایرانی است.مقاله ی حاضر با اتخاذ روشیتوصیفی _تبیینی می کوشد تا ضمن واکاوی زمینه های تحقق صلح پایدار نزد اندیشه ی متفکران و مکاتب گوناگونکه در ارایه ی ایده هایی نظیر برپایی نظام جمهوری ، فدراسیون دولت های آزاد ، بهره مندی شهروندان از حق جهانی شهری و حاکمیت حقوق عادلانه در پهنه ی جهانی تبلور یافته، به مقایسه آنها با جایگاه این مقوله دراندیشه ی ایرانی بپردازد. در اندیشه ی ایرانی (قبل و بعد از اسلام) برخی آموزه های مشترک و ماندگار نظیر: ایمان به مبدا هستی ، فطرت مشترک بشری ، برادری ، برابری و احترام به عقاید گوناگون وجود دارد که از آنها می توان به عنوان آموزه های تحقق صلح پایدار در و بین جوامع انسانی بهره گرفت.

کلیدواژه ها:

صلح ، صلح پایدار ، فرهنگ ایرانی ، اسلام ، اساطیر ، جهانشهری ، زرتشت