تحلیلی از کاربری اراضی شهری با تاکید بر عدالت اجتماعی مطالعه موردی: محلات ناحیه 1 منطقه 9 شهر تهران

برنامهریزی کاربری اراضی، ساماندهی مکانی و فضایی فعالیتها و عملکردهای شهری براساس نیازهای جامعه شهری است و هسته اصلی برنامهریزی شهری را تشکیل میدهد. رشد سریع شهرنشینی و نارسایی مدیریت شهری در پاسخگویی به نیازهای شهروندان، کاهش عدالت شهری را در پی داشته است. از آنجا که عدالت اجتماعی و اقتصادی از مولفههای اصلی توسعه پایدار شهری میباشد؛ بنابراین نحوه بکارگیری از اراضی شهری و نحوه توزیع کاربریها در شهر از اقدامات اصلی یک برنامهریز شهری محسوب میشود. هدف اصلی این پژوهش بررسی کاربریهای شهری با تاکید بر عدالت اجتماعی بمنظور دستیابی به معیارهای متناسب و اصول برنامهریزی توسعه پایدار شهری است. نوع پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری اطلاعات توصیفی- تحلیلی میباشد. با در نظر گرفتن شاخصهای موثر در کاربری اراضی شهری، شامل ظرفیت (جمعیت و مساحت) و عدالت اجتماعی (توزیع و پراکنش)، به مقایسه سرانههای موجود با مطلوب و بمنظور تحلیل فضایی از مدل شاخص آنتروپی شانون و مدل میانگین نزدیکترین همسایه و تلفیق آن با نرم افزار GIS ،کاربریهای محلات ناحیه 1منطقه 9 مورد ارزیابی کمی و کیفی قرار گرفته اند. نتایج حاکی از آنست که کاربریهای اراضی این محلات از پراکنش فضایی و توزیع مناسب برخوردار نبوده و نشان از بیعدالتی دارد

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی ، توسعه پایدار شهری و عدالت اجتماعی