آسیب شناسی تعلیم و تربیت اسلامی از دیدگاه روانشناسی

تعلیم و تربیت و روانشناسی، به عنوان برجسته ترین گرایش های رایج در انسان شناسی، هیچ یک از دیگری بی نیاز نیست. تربیت دینی، به عنوان یکی از شاخص ترین قلمروهای تعلیم و تربیت ارزش ها، در اعتبار و روایی خود نه تنها از آموزه های دینی معتبر الهام می گیرد، بلکه وامدار اصول روانشناسی دین و روانشناسی ارزش ها است. عوامل آسیب زا مجموعه پدیده هایی که بر روند تربیت اخلاقی تاثیر منفی گذارده و شکل گیری شخصیت و هویت فرد را به در مقام انسان دچار تزلزل و انحراف میکند تا جایی که سلامت جامعه و رشد سالم و بالنده اجتماع نیز به مخاطره می افتد. به عبارت دیگر این عوامل، مخرب بافت اخلاقی زندگی فردی و اجتماعی هستند؛ بنابراین هدف از انجام تحقیق فوق، آسیب شناسی تعلیم و تربیت اسلامی از دیدگاه روانشناسی با استفاده از روش توصیفی بوده است.نتایج بررسی تحقیق حاکی از این است که اصطلاح آسیبشناسی در همه رشته های علوم، به ویژه در روانشناسی و تعلیم و تربیت کاربرد خاص دارد و آسیب های تربیت دینی میتواند عوامل و منشاهای گوناگون داشته باشد. همچنین آسیب را در درجه اول باید در متولیان امر تعلیم و تربیت دینی جستجو کرد زیرا آنها هستند که امر تربیت را بر عهده دارند و متربیان را پرورش میدهند. حال فرقی نمی کند که این مربیان نهادهای خواص باشند یا افراد آنچه مهم است نقش اساسی و تعیین کننده مربی، معلم، مادر، پدر، رهبران دینی به عنوان تربیتکننده هستند که باید موردتوجه و برسی و آسیب شناسی قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

اسلام ، تعلیم و تربیت ، آسیب شناسی ، روانشناسی