اثر بخشی درمان شناختی – رفتاری بر افزایش امیدواری در دانش آموزان دختروپسراقدام کننده به خودکشی

مقدمه: خودکشی یک مساله سلامت عمومی مهم و یکی از مشکلات سلامت روان درجوانان ونوجوانان است. برای برخی افراد انگیزه تلاش برای خودکشی انتقال احساسات ناامیدی شان به دیگران و سعی در تغییر رفتار دیگران است. وبسیاری از قربانیان خودکشی علایم افسردگی و ناامیدی داشته اند هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر گذاری درمان شناختی- رفتاری CBT بر افزایش امیدواری درقربانیان خودکشی است. از این رو می بایست که عوامل موثردر کاهش افکارو اقدام به خودکشی درجوامع رادرنظربگیریم موادوروش: دربین قربانیان خودکشی 34 نفر که به طورتصادفی17نفر گروه آزمایش و 17 نفر گروه کنترل از بیمارستان رازی شهررشت، شمال ایران درسال 1396-1395 انتخاب شدند. افراد آزمایش وکنترل پرسشنامه امیدواری میلر را، پیش آزمون دریافت نمودند. درمرحله بعد، گروه آزمایش تحت درمان شناختی- رفتاری روش ها ی حل مساله، تفکر مثبت و... در طی 10 جلسه قرار گرفتند. سپس هردو گروه آزمایش وکنترل تحت ارزیابی دوباره توسط همان پرسشنامه قرار گرفتند پس آزمون یافته ها: تحلیل کوواریانس یک متغیری Ancova نشان دادکه تفاوت معناداری بین گروه آزمایش وکنترل وجود دارد. به طوری که درمان شناختی_ رفتاری اثر گذاری بسیاری درافزایش امیدواری درگروه آزمایش دارد P<0/01 و F=196/851 نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر اثرگذاری درمان شناختی – رفتاری رابر کاهش خطر اقدام به خودکشی در دختران وپسران جوان جلوه گر می باشد. همچنین نشان می دهد ناامیدی عامل مهمی درپیش بینی اقدام به خودکشی می باشد. از آنجایی که گویاترین عامل پیش بینی خودکشی، وجود اقدام قبلی است، بنابراین همه اقدام به خودکشی ها راباید جدی گرفت

کلیدواژه ها:

درمان شناختی –رفتاری ، امیدواری ، اقدام کنندگان به خودکشی