ردپایی از زبان سبز در اشعار فارسی: یک بررسی زبانی-زیست محیطی

در یکی از شاخه های نسبتا جدید از علم زبان شناسی، تحت عنوان زبان شناسی زیست محیطی ، زبان شناسان بر مبنای این اعتقاد که میان زبان و تفکر و یا به عبارت دیگر بین زبان و جهان بینی ارتباطی حساب شده وجود دارد، تلاش می کنند از طریق بررسی ساختارهای زبانی، برنامه ریزی زبانی و مهندسی زبان و در نتیجه آگاهی دادن به زبانمندان، نسبت به حل بحران آلودگی زیست محیطی قدمی مفید و موثر بردارند. مقاله حاضر براساس این فرضیه که شعر فارسی به دلیل شامل بودن انواع آرایه های ادبی و در نتیجه قدرت برجسته سازی زبان و تاثیرگذاری بیشتر در مخاطب نسبت به زبان معمولی و متداول فارسی، قادر است در راستای تفکرات مطرح شده در زبان شناسی زیست محیطی، نوع نگاه زبانمندان را به محیط زیست اصلاح کند، به بررسی اجمالی برخی از انواع آرایه های ادبی، و بررسی تفصیلی آرایه های ادبی استعاره و شخصیت پردازی و نقش هر یک در آفرینش زبان سبز فارسی در جهت حل بحران آلودگی محیط زیست می پردازد. نتایج بررسی حاکی از آن است که نوع زبان شعر، به ویژه اشعاری که دارای صنعت های استعاره و شخصیت پردازی هستند، می تواند به منزله الگویی به منظور تبدیل زبان فارسی به زبانی سبز که در ارتباطی مثبت و سازنده با محیط زیست قرار دارد، در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

زبان شناسی زیست محیطی ، طبیعت ، شعر ، استعاره ، شخصیت پردازی