ساختارهای جدید در بافت تاریخی شیراز (تاکیدی بر مجموعهی بین الحرمین)

کالبد تاریخی وبافت کهن، با وجود قابلیتهای بالقوه و سرمایه های گرانقدر، با چالشهای بسیاری روبه روست که درصورت عدم پیش بینی تمهیدات لازم، موجب آسیبهای جبران ناپذیر و اتلاف سرمایههای فرهنگی منحصر به فرد، میشود. این مضل ،عمدتا ناشی از نبود اندیشه و برنامه ی کار مدون و جامعنگر و نیز، فقدان راهبردها وبنیانهای ساختاری است. فرآیند بهسازی و بهنمایی بافت تاریخی، مستلزم حرکتی آگاهانه و نیازمند مجموعه راهبردهایی پیوسته وهماهنگ است. ساختارهای جدید که بیانگر تاریخ هنر و معماری هر دوره ی خاصی است، به حکم پویایی و حیات یک شهر زنده، در شهرها جلوه میکند. مراکز تاریخی شهرها، تشکیل دهنده ی کلیت وسیعتری است و باید به عنوان بخشی از واقعیت پویای زمان حال و نه به عنوان یک موضوع مطالعه ایستا و جذب توریست، مورد تحقیق و مطالعه قرار گیرد. لذا مخالفت با احداث ساختارهای جدید در واقع توقف حیات شهر و سوق پویایی آن به سمت ایستایی به شمار می رود. هر زمینه ی تاریخی دارای مقیاس، حجم، بافت، فرم فضایی و شیوه ی معماری و شهرسازی ویژه ای است که به طراحان در باب نحوه ی مداخلات کالبدی رهنمودهایی را ارایه میکنند.

کلیدواژه ها:

بافتهای تاریخی ، ساختارهای جدید ، مرمت شهری ، بینالحرمین ، شیراز